HET PLATTELAND IN HET NOORDEN

Als we 31 juli op het treinstation van Astana aankomen om kaartjes naar Kokshetau te kopen worden we ‘allervriendelijkst geholpen’. De dames achter de loketten hebben merkbaar veel plezier in hun werk. We worden in het Russisch afgesnauwd en driftig gebaren ze zonder ons aan te kijken dat we een nummer moeten trekken. Nadat we zelf hebben ontcijferd dat de trein vrij laat in de middag vertrekt laten we onze vrolijke vriendinnen verder met rust en gaan we naar het ernaast gelegen busstation. Daar worden we wel heel vriendelijk van kaartjes voorzien. Om half 12 vertrekt de bus en we wachten geduldig op een bankje tot we de bus in mogen. Dat mag pas kort voor vertrek want we hebben te maken met twee oude Sovjet dinosaurussen van buschauffeurs. Die gedragen zich als eerste klas horken. Ze weigeren vragen van passagiers te beantwoorden en grommen hooguit onbeschoft wat terug. Het bagageluik gaat niet eerder open dan 1 minuut voor vertrek, waarna we doodleuk gemaand worden om haast te maken. Ook deze heren hebben veel plezier in hun werk!

Als we Kokshetau naderen begint het stevig te onweren en heel hard te regenen. Gelukkig is het bijna droog als we aankomen op het station. We boeken in de stad een kamer in een redelijk hotel. Het is er rustig en het restaurant gaat speciaal voor ons open. We eten aan een tafeltje in een verder leeg en rommelig restaurant maar het eten is goed. Die avond proberen we contact te krijgen met organisaties die accommodatie kunnen regelen in de dorpjes in de heuvels rond Kokshetau. Taalbarrières, niet bestaande telefoonnummers en antwoordapparaten zijn de frustrerende obstakels. Het lukt pas de volgende ochtend als de enigste Engelssprekende hotelmedewerkster zich er enthousiast mee bemoeit. Ze wil met ons graag haar Engels oefenen en ons verder helpen. Ze belt er gelijk achteraan en enige telefoontjes later is een verblijf geregeld in het dorpje Aiyrtau. En de taxirit ernaar toe regelt ze ook. We zijn onder de indruk van zoveel service en klantvriendelijkheid. De taxi zal om 6 uur arriveren, we hebben dus nog even tijd om het stadje te verkennen. Het heeft een aangename sfeer met veel parken en de gebruikelijke grote Sovjet pleinen met de grote monumenten. We vinden zowaar ook nog een bar waar we weer heerlijk een waterpijp kunnen roken. Als de taxi arriveert krijgt Frida van de vriendelijke receptioniste als toetje nog een knuffel.

Onze goedlachse jonge chauffeur Ali is een zoon uit ons gastenverblijf in Aiyrtau en kent de weg op zijn duimpje. Gelukkig maar, want hij houdt wel van opschieten en knalt over de weg. En ondertussen gewoon met de mobiele telefoon aan de gang. Ondanks de taalbarrière kletsen we gezellig onderweg. Volgens hem drinken de Russen hier veel wodka en daarom zijn hun huizen ook zo scheef gebouwd. Er zijn inderdaad opvallend veel houtje touwtje en scheef getimmerde huizen onderweg. Ali is moslim en drinkt geen alcohol. Momenteel is het ramadan en moet hij wachten met eten tot de zon onder is. Wij hopen stiekem dat wij dat niet hoeven, want we hebben trek. We krijgen een hartelijk welkom van de familie, bestaande uit het lerarenechtpaar Houssein, Maria en hun zonen Ali en Jolah. We spreken elkaars taal niet maar komen er met handen en voeten en een taalgidsje vaak wel uit. Gelukkig krijgen wij zoals gehoopt een diner voorgeschoteld. Jolah wil ons morgen wel gidsen tijdens een wandeling door de omgeving. De volgende dag is het echter regenachtig en mistig en blazen we onze wandeling af. Dan maar lekker een dagje lezen en dit reisverslag typen. Een hele opgave voor Frida, die zich als een gekooide tijger gedraagt. Gelukkig klaart het in de middag op en maken we in het dorp en de omgeving alsnog een wandeling. We hebben veel bekijks in het dorp en aanspraak met enkele bewoners. Een Engels sprekende dame is wel heel erg enthousiast en blijft ons maar de hand schudden en vertellen hoe mooi het hier wel niet is. We vermoeden dat de wodka haar enthousiasme flink heeft opgestookt. We worden uitgenodigd voor het eten en voor een biertje, maar slaan dat vriendelijk af. Ali en Frida maken samen nog een avondwandeling en keren terug met de 19 jarige dorpsgenoot Irina in hun kielzog. Zij spreekt al uitstekend Engels als 1e jaars student tolkenopleiding. Ze was dan ook de beste van de klas en dat is te horen. Ze wil graag voor ons tolken. De gesprekken komen dankzij haar nu echt op gang. We zijn allemaal heel blij met Irina omdat we nieuwsgierig zijn naar elkaar en het leven in Kazachstan en Nederland.

Na een gezellige avond biedt Irina aan om morgen mee te gaan met ons en Ali om te tolken. Een prima voorstel. We bezoeken de volgende ochtend met zijn vieren een bijzonder mausoleum van twee Kazakse legerhelden uit het begin van de 18e eeuw. Mooi gelegen op een heuvel in de vlakte en van een bijzondere vorm. Gesponsord door president Nazarbaev, die natuurlijk Kazakse helden nodig heeft om de Kazakse identiteit te vergroten met 130 nationaliteiten binnen de landsgrenzen. Irina blijkt naast tolk ook een prima gids, want ze weet veel te vertellen over Kazachstan en de omgeving waar we nu zijn. Het is gezellig met zijn vieren en we vermaken ons prima. Ze vragen of we hier niet zouden willen wonen. Met de wetenschap dat het min 50 graden in de winter kan worden piekeren we daar niet over. Het spreekwoordelijk koude Siberië is maar 300 kilometer hier vandaan. Op de terugweg bezoeken we nog een kneuterige Russisch orthodoxe kerk, waar we een vroom icoontje kopen. Er ontstaat nog enige discussie over onze keuze, want waarvoor willen we het icoon eigenlijk inzetten? Liefde, gezondheid, spiritualiteit, vriendschap? Er zijn verschillende heiligen voor verschillende doeleinden blijkt. We blijven gewoon bij onze 1e keuze vanwege het leuke plaatje, de verkopende dame in verwarring achterlatend. In de middag gaan we met beiden zoals afgesproken wandelen in het Nationale Park bij het dorp. Nu hebben wij van een wandeling een heel andere voorstelling dan beide jonge Kazakken. Wat je met de auto kunt bereiken ga je natuurlijk niet lopen! Zo lopen we niet maar rijden we tot onze verbazing over de bospaden naar een heuvel, die we vervolgens gezamenlijk beklimmen. Halverwege wel even pauzeren voor ons oudjes natuurlijk. Zij zijn blijer met de pauze dan wij is onze indruk. Een prachtig uitzicht op de top is uiteindelijk ons deel. Diverse meren, heuvels en bossen geven een mooi panorama. Weer beneden gaan we met de auto naar een verder gelegen strand, waarna we na het zwemmen weer met de auto naar huis gaan. Zo’n intensieve wandeling hebben we lange tijd niet meegemaakt! Onze jonge gidsen zijn merkbaar moe van een dag met ons op stap. Uiteraard krijgen ze van ons professioneel betaald voor hun gids/vertaal werk en chauffeuren. Met name de inbreng van Irina maakt het bezoek tot een succes, want je komt zoveel meer over elkaar te weten met een tolk erbij.

De volgende ochtend reizen we naar Burabay, een merengebied met goede wandelmogelijkheden en bijzondere rotsformaties. Ali brengt ons terug naar Kokshetau, waarna we verder gaan met een gedeelde taxi naar Burabay. Onderweg verliest de auto van Ali de aandrijfriem voor de generator en wordt deze eerst vervangen. De benzine is vervolgens ook op, waarna we nog net een pompstation kunnen binnen hobbelen. Daar wordt het aanduwen geblazen omdat er nog te weinig stroom is opgeladen. Auto in de achteruit, nog een extra Kazak erbij en de motor slaat na ons aanduw werk keurig aan. Ali rijdt echter met zo’n vaart naar achteren dat ik op volle snelheid naar voren schiet. Met mijn souplesse kan ik deze voorwaartse beweging niet meer corrigeren en beland ik wat verdwaast op het asfalt. Gelukkig beperkt de schade zich tot een enkele schaafplek. Ali verontschuldigt zich en voelt zich er vervelend onder. Kan gebeuren. Volgens Frida zag mijn gespartel er wel komisch uit en heb ik zowaar een valtechniek toegepast. Wist niet dat ik dat in me had! We hebben in Kokshetau met behulp van Ali snel een taxirit tegen een prima prijs naar Burabay. Daar komen we op deze zaterdag in een topdrukte terecht. Ook naïef om te denken dat het in het hoogseizoen hier rustig zou zijn. Naast veel vakantie vierende Kazakken zijn er ook heel veel Russen. Het lijkt een beetje op de Spaanse kustplaatsen. Bierbuikjes, minirok en korte broek en druk.

En nu nog accommodatie zien te vinden. Ik word chagrijnig van die mensendrukte om ons heen. Gelukkig helpt spontaan een jonge hotelmanager ons. “Haar” hotel is nog niet open helaas. Ze neemt ons op sleeptouw naar het centrale boekingsbureau (zelf nooit gevonden!) en we vinden met haar tolken een passend hotel voor een zachte prijs. Zeer sympathiek geregeld. Daarna een biertje op een van de terrassen en mijn humeur wordt al beter. De volgende dag wandelen we langs het centrale meer en in de heuvels omhoog. Waarmee we de drukte achter ons laten en een mooi uitzicht hebben over beide naast elkaar gelegen meren. Het is inderdaad een prachtig meren en bossen gebied met enkele bijzondere rotsformaties, waar we vele mensen omhoog zien klimmen. Best wel link af en toe bij deze steile rotsen, want klimijzers en touwen worden niet gebruikt. Gewoon gezellig met zijn allen naar boven, soms met een biertje nonchalant in de hand. Ons niet gezien!

De volgende dag huren we fietsen om de omgeving te bekijken. Het is maandag en gelukkig een stuk rustiger om ons heen. De fietsen zijn helaas niet voor onze lengte geschikt en we moeten hard werken om de heuveltjes op te komen. Het drukke autoverkeer is ook jammer, want fietspaden zijn er niet. Wel veel politieagenten, waarvan er 1 malloot ons van de openbare weg af stuurt en de stoep op dirigeert. We hinderen waarschijnlijk het autoverkeer en dat kan natuurlijk niet. Die heilig koe staat in Kazachstan op eenzame hoogte! Na honderd meter stopt de stoep echter en gaan we gewoon de openbare weg weer op. Het gaat af en toe stevig heuvelsop wat op onze te kleine fietsen veel kracht kost. Na een afslag wordt het gelukkig veel rustiger en gaat het deels relaxt heuvel af. Na een uurtje of 3 fietsen houden we het voor gezien. We gaan terug naar Burabay, lekker douchen en een terrasje pakken. We vinden zowaar een tentje waar ze goed eten hebben en een waterpijp! Prima om de avond mee door te komen. De volgende dag reizen we terug naar Astana, waar we ons eerdere hotel voor alle zekerheid hebben gereserveerd. Eerst stappen we in een minibus, maar die is na 1,5 uur nog niet vertrokken. Ondanks regelmatig aandringen van ons passagiers weigert de chauffeur namelijk te vertrekken voordat de laatste twee plaatsen bezet zijn. Ook al komt er lange tijd niemand meer opdagen. Het gevolg is dat alle passagiers, waaronder wij, geïrriteerd uitstappen en met concurrerende personenwagens naar Astana vertrekken. De chauffeur gefrustreerd met een lege bus achter latend. In Astana sluiten we onze reis in Kazachstan ontspannen af met een heerlijke maaltijd in ons favoriete restaurant. De volgende ochtend 8 augustus vliegen we om 6.00 uur naar Kiev en vervolgens door naar Helsinki. We gaan daarmee van ruim 35 graden naar een frisse 20 graden. Best prettig na een lange periode met zeer warm weer.

Frida & Bert