STOF EN KLEUREN

Vandaag vertrekken we voor een 2 daagse trektocht in het noordwesten van Santo Antao. Vanaf ons logeeradres in het dal van Paul reizen we met de collectieve taxi naar Porto Novo in het zuiden. Daarna door met het taxibusje van chauffeur en gastheer Amadeus, van ons eerste logeeradres in Alta Miro in het noorden. Het guesthouse van Amadeus blijkt tot onze verrassing een groot huis met op de verdieping meerdere goed onderhouden kamers. De weg erheen is door een dor sprookjeslandschap met bijzondere rotsformaties. Bij het guesthouse is ook hier helaas weer een dronken man die ons gastgezin lastig valt. De deuren gaan dicht en ook wij reageren niet op zijn dronkenmansgelal, Uiteindelijk druipt hij af. De volgende dag op 10 maart maken we een prachtige wandeling door het dal van Alta Miro naar de zee. Onderweg maken we een praatje met een man die in Rotterdam heeft gewoond en er nog steeds familie heeft wonen. De omgeving is droger en ruiger dan het dal van Paul maar minstens zo mooi. De hoge moeilijkheidsgraad die dit pad volgens de kaart heeft kunnen wij gelukkig niet thuisbrengen want we wandelen ontspannen naar beneden over een prima bergpad. Het laatste stukje naar de onstuimige zee is wel voorzichtig afdalen door het losse gruis. We lunchen lekker op het zwarte strand en na een korte klim omhoog aan de andere kant van het dal komt goed getimed onze taxi aangereden.

Na een lange en hobbelige rit , waar we drie chauffeurs op dezelfde auto krijgen, komen we aan bij het huis van Fidel. Een zeer eenvoudig huis zonder stromend water en elektriciteit, maar met een hartelijke ontvangst door zijn moeder en overige familieleden. Douchen gaat via een hoog opgehangen emmer met een gesoldeerde douchekop en een kraantje eronder. Het toilet moeten we doorspoelen met een emmer water. Automatisch zijn we zeer zuinig met het water in deze erg droge omgeving. Moeders maakt een maaltijd klaar van kip, rijst en patat. Als we maar de helft van de (ietwat vette) patatten opeten is ze iets verontwaardigd dat wij haar kookkunst niet helemaal op waarde schatten. Voordat het donker wordt pakken we onze rugzakken in en maken we ons klaar voor de wandeling van morgen. Om 6.00 uur de volgende ochtend opgestaan om de hitte voor te zijn. Na een eenvoudig ontbijt wandelen we naar de vulkaan met het broertje van Fidel als gids. Hij is nogal verlegen en loopt meestal een eindje voorop en wisselt nauwelijks een woord met ons. Af en toe wacht hij als we wat achterblijven. Het is een mooie route door een veelkleurig landschap. Boven op de vulkaan aangekomen is het uitzicht mooi maar helaas erg heiig. Iets wat we veel meemaken tijdens onze wandelingen op Santo Antao. We vermoeden dat de ruige zeewind en verhitting door de zon hiervoor zorgen.

Nadat we even uitgerust hebben op de top lopen we via een ander weg naar een dorpje waar we worden opgepikt door Fidel voor de reis naar Tarrafal in het zuidwesten. De sterke Toyota van Fidel heeft veel moeite met “de weg” die we bereizen. Na 3 uur door elkaar geschud te zijn en onder het stof komen we in het afgelegen Tarrafal. Groot zwart strand en kleurrijke huisjes. Een leuke kamer geboekt bij Thomas, een sympathieke Spanjaard die hier is neergestreken en met een Kaap Verdiaanse vrouw is getrouwd. Hij kan geweldig koken. Dit adres hadden we in Paul van enthousiaste Nederlanders gekregen. Ook de twee Belgen hadden hier gelogeerd en waren enthousiast. En leuk is het zeker. We krijgen bij aankomst direct een grote kan sap en koekjes van zijn vrouw, die ons hartelijk welkom heet. Dagelijks wordt door de lokale vissers verse vis bij hem afgeleverd, die hij heerlijk klaarmaakt. We krijgen een prima kamer met douche en een terras met hangmat. Thomas regelt voor een scherpe prijs gelijk een boot terug vanuit Monte Tigro voor de wandeling die wij overmorgen graag willen maken en biedt ook aan om snorkelspullen mee te nemen. Prima. De middag ontspannen doorgebracht en s ‘avonds heerlijk gegeten.

De volgende dag lassen we een rustdag (jawel!) in. Uitslapen, lezen, kleine wandeling door het stadje, dommelen. Heerlijk. We maken kennis met twee sympathieke Fransen, die morgen dezelfde wandeling willen maken. We spreken af samen met de boot terug te gaan. De wandeling langs de westkust omhoog de volgende dag is pittig. Niet zozeer vanwege het parcours of de lengte, maar vanwege de hitte. Het landschap is heel erg stenig en dor maar met enkele mooie doorkijkjes. Het is wel minder mooi dan de wandeling langs de kust die we eerder vanaf Ponto do Sol hebben gemaakt. We zijn blij als we na een uurtje of 4 in Monte Trigo aankomen. Daar gaan we samen met de 2 Fransen, Thomas en de schipper terug naar Tarrafal. Om bij de boot te komen moeten we over een keienstrand met onze blote voeten. En dat doet erg zeer. Volgens Thomas went het als je het vaker doet en is het therapie voor de voeten. Zal wel, maar nu even niet. De Afrikanen lachen om die tere toeristen voeten. Op de boot met een beetje wind om de kop is het heerlijk. Iedereen behalve ik en de Française gaan snorkelen, wij hebben geen zin en blijven lekker aan boord. Volgens Frida is het water prima en het snorkelen leuk maar niet spectaculair. Terug in Tarrafal is de volgende hindernis het zeer hete zwarte strand. Volgens Thomas kunnen we beter over de aanwezige keien lopen. Mooi niet nog een keer! Frida en ik trekken met onze zanderige voeten gewoon de schoenen aan en wandelen terug naar onze kamer. s ’Avonds heeft Thomas een vis voor ons klaargemaakt in een zoutkorst. Het smaak fantastisch samen met de witte wijn van Fogo. Op tijd naar bed, want om 5 uur de volgende ochtend vertrekken we met de collectieve taxi naar Ponto Novo, waar we de boot terug naar Mindelo nemen.

De rit is onvergetelijk. We zitten gezellig krap met zijn vieren (wij en de 2 Fransen) op de achterbank van de Toyota pick up. Door de zeer slechte weg worden we volledig door elkaar geschud. Tja, je moet er wat voor over hebben. Na een rustige overtocht gaan we in Mindelo eerst op zoek naar een onderkomen. Daar komen we de Fransen weer tegen en we besluiten gezellig samen te lunchen. Als we ’s avonds een pizza eten zien we ze onverwacht weer, want hun vlucht had flinke vertraging. We wijzigen onze vliegtickets. In plaats van 21 maart vliegen we nu 18 maart naar Santiago. Dit eiland bied meer variatie dan Sao Vincente. De volgende dag slapen we lekker uit, zoeken een internet café op en relaxen in een café totdat we om 8 uur s ’avonds naar het vliegveld gaan. Bij aankomst blijkt ook onze vlucht flinke vertraging te hebben. De landing op het vliegveld van Praia is spectaculair. Door windvlagen gaat het vliegtuig zo heen en weer dat we een moment denken dat het vliegtuig op zijn linkerzij kantelt. Flink schrikken, maar het gaat gelukkig goed.

In Praia hebben we in de oude stad (plateau) een hotelkamer gereserveerd. Bij aankomst rond middernacht blijkt het hotel zonder stroom te zitten. We worden romantisch met een kaars verwelkomd door de portier. Die verwacht dat wij de kamer niet zullen nemen, maar dat willen wij juist wel. Nu nog zoeken naar een ander onderkomen willen we niet en we installeren ons op de gereserveerde kamer. We willen nog een fles mineraalwater kopen maar dat kan niet bij het hotel. We besluiten dan maar de oude binnenstad in te lopen om water te scoren bij een bar waar we ook een lekker tapbiertje nemen. Daarna plat. De volgende dag bezoeken we Cidade Velha, de oudste nederzetting in de tropen en mede daardoor op de UNESCO lijst. Het is een ingedommeld stadje aan de kust met aan de haven leuke terrassen, waar we neerstrijken. Het stadje was een belangrijk punt voor de Portugese slavenhandel. Op het plein staat nog de oude paal waar de slaven aan vastgebonden stonden wanneer ze verhandeld werden. Tevens het oude fort bezocht wat de stad tegen de piraten moest beschermen, met wisselend succes overigens. Laat in de middag gaan we weer retour naar ons hotel in Praia. De oude binnenstad is toch leuker dan dat we eerder dachten. Met name de twee centrale straten met mooie huizen en aan het einde een leuk plein zijn erg sfeervol. We hebben er lekker gegeten en gedronken op een terras in de verkeersvrije straat.

De volgende ochtend gaan we via de hoofdweg met een collectieve taxi naar Tarrafal in het noorden. Een leuk stadje volgens de reisgidsen. Er zijn meerdere collectieve taxi’s die om de klanten strijden. Wij worden een taxi binnen gekletst die elk moment kan vertrekken volgens de aanwezige heren. Na een halfuur braaf wachten zijn we er klaar mee. We zien geen enkele activiteit om het busje verder te vullen of te vertrekken. We houden een ander busje voor Tarrafal aan die wel snel vertrekt. Als we vervolgens onze rugzakken uit het eerste busje halen ontstaat er een enorme drukte. De chauffeur van het eerste busje is het er uiteraard niet mee eens dat wij overstappen en maakt veel stampij. De andere taxi nemen zou problemen geven of zelfs niet naar Tarrafal gaan. Jammer dan, we gaan gewoon. Dat denken we, want ons busje zit toch niet helemaal vol en er ontstaat nog een strijd om een weifelende oude man binnen te halen. De concurrenten raken bijna slaags en trekken aan de man, die maar geen beslissing neemt. Uiteindelijk wint na enkele minuten de brutalere ritselaar van ons busje de strijd en kunnen we eindelijk vertrekken. In de groene baai van Tarrafal aangekomen huren we een huisje dicht bij het strand onder de palmbomen. We zien plotseling op de omheining een familie Kaap Verdiaanse aapjes. Ook zien we twee prachtig Kaap Verdiaanse ijsvogels, familie van de ijsvogels die bij ons voorkomen; vandaar de naam want ijs zie je hier niet. Een aardige stek en een mooi strand wat na 5 uur in de middag zeer levendig wordt. Er wordt door de plaatselijke jeugd een voetbalwedstrijd gespeeld. Het gaat er fanatiek aan toe en de techniek die enkele spelers laten zien is gewoon erg goed. ’s Avonds een lekker pizza gegeten in een leuk restaurant.

Omdat de accommodatie op zich niet echt leuk is en het stadje ook niet veel meer te bieden heeft dan een mooi strand besluiten we al de volgende dag naar het midden van het eiland te reizen. Daar verwachten we nog een paar korte wandelingen te kunnen maken en een beetje te kunnen relaxen in een vrij luxe accommodatie in het bergdorpje Rui Vaz. Tot aan de centrale stad Assomada gaat het met de collectieve taxi voorspoedig. Daarna moeten we plots overstappen in een andere taxi, die blijkbaar kost wat kost ook de allerlaatste plaats bezet wil hebben. Weer een hele soap. Bijna iedereen wordt aangesproken op deze drukke marktdag en de chauffeur draait minstens een halfuur lang zijn rondjes, ondanks de steeds fellere protesten van de passagiers. Twee jonge vrouwen zijn het zo zat dat ze uitstappen en zelfs het eerdere deel van de rit weigeren te betalen. Wij staan ook op het punt om uit te stappen. Voordat we dat doen wil Frida de chauffeur nog een keer de kans geven. Ze gaat, gewoon in het Nederlands, even achter uit de keel en maakt heel duidelijk dat ze nu echt moeten vertrekken of dat wij anders uitstappen. Hoewel ze er geen woord van verstaan komt de boodschap heel goed over. Ze kiezen eieren voor hun geld en we gaan direct op weg naar Praia. Het wordt verder een opvallend rustige rit na dit overtuigende optreden. In Sao Domingo aangekomen stappen wij uit voor het vervolg naar Rui Vaz. Dat valt echter niet mee. Er gaan maar heel weinig collectieve taxi’s die richting op en die zitten bomvol en kunnen ons niet meenemen. Individuele taxi’s zijn er niet. Na anderhalf uur wachten komt plots de eigenaar van onze accommodatie langs en biedt ons een lift aan. Het blijkt een mooie plek in de bergen te zijn. Een vrij groot complex met zelfs een conferentiezaal. Het is rustig en er is meer personeel dan gasten. Heerlijk weer ouderwets voetbal gekeken op Canal Plus en s ’avonds live naar Benfica-Porto, waarvoor de mannen in de bar samenscholen. En we hebben er natuurlijk allemaal kijk op en weten hoe het beter kan.

De volgende dag maken we een wandeling de bergen in. Mooie uitzichten alle kanten op en een forse wind op de toppen. We blijken een afslag van de originele route gemist te hebben en volgen een bergkam die eindigt met een linke afdaling met gruis en bladeren. Zeer rustig en geconcentreerd gaan we omlaag en bereiken zo weer de geplande rondweg. Terug in het hotel krijgen we het aanbod dat we morgen gewoon zonder extra kosten op onze kamer kunnen blijven tot laat in de avond. Daarna moeten we ons vliegtuig naar Lissabon halen die om 2.30 uur in de nacht vertrekt. Een prima service van de eigenaar, die vermoedelijk allang blij is dat we die avond blijven dineren. Hij regelt gelijk een taxi voor ons naar het vliegveld. Op 22 maart slapen we flink uit en maken in de middag nog een ontspannen wandeling in de omgeving. Na het lekkere diner praten we nog even gezellig na met de eigenaar in de bar. Hij heeft 4 broers in Rotterdam die in een band spelen en komt zelf ook regelmatig in Nederland. Als de taxi voorrijdt vertrekken we naar Praia voor de vlucht naar Lissabon. Daar verblijven we 4 dagen, wat rondkijken en wat inkopen doen. Daarna gaan we naar Istanboel waar onze trektocht door Turkije gaat beginnen.

Frida en Bert