ISTANBUL EN ZUID TURKIJE

Na een ontspannen vlucht van Lissabon naar Istanboel zijn we snel door de douane en gaan we naar de taxistandplaats. De taxichauffeurs hebben vervolgens veel lol om onze reservering via internet van hotel Hanedan. Het blijkt een reservering voor een gelijknamig hotel in Izmir te zijn, een kleine 300 kilometer naar het zuiden. Foutje? De heren willen ons natuurlijk graag daarheen rijden maar we gaan toch maar naar het Hanedan hotel in de oude binnenstad van Istanboel. We krijgen direct Turkse les van de vriendelijke taxichauffeur. Tijdens de rit worden we zelfs overhoord en waar nodig verbeterd. Istanboel is volgens hem natuurlijk een prachtige stad en onderweg wijst hij diverse plekken enthousiast aan. Het is een warm welkom. Aangekomen bij hotel Hanedan blijkt er inderdaad geen reservering van ons te zijn en het hotel zit vol. De man achter de receptie neemt ons direct mee naar een vergelijkbaar goed hotel dichtbij. Daar kunnen we 2 nachten blijven en dan de 3e nacht weer naar Hanedan. Prima actie, want het is al vrij laat. Veel hotels in dit hart van het toeristische gebied zitten zo vroeg in het seizoen al vol ondanks dat het nog erg fris is. We nemen warm ingepakt nog een afzakkertje en roken een waterpijp op een verwarmd terras. De volgende dag staan we laat op en slenteren we door een prachtig deel van Istanboel. We zitten dicht bij de Aya Sofia en de indrukwekkende blauwe moskee. Daar tussenin het mooie plein die beiden verbindt en eromheen een wirwar van straatjes. We lunchen op een gezellige plek en bekijken relaxt het drukke straatleven. Daarna de noodzakelijke boodschappen. De Lonely Planet van Turkije en een sjaal voor Frida. Dat laatste is nodig bij een moskeebezoek en voor de pasfoto’s van haar voor het Iran visum.

De volgende dag bezoeken we de oude Europese wijk van de stad aan de overkant van het water. We stappen een halte te laat uit en dwalen door steegjes naar de drukste winkelstraat van Istanboel. Langere tijd was de Europese wijk in verval, maar het centrale deel is fors opgeknapt en weer een populaire stek. Diverse ambassades zitten er, waaronder sinds 1740 de Nederlandse ambassade in een prachtig pand. Frida maakt met hoofddoek mooie pasfoto’s bij de aangrenzende fotograaf. We vinden in een boekwinkel ook de Lonely Planet van Iran en Centraal Azië, waar we erg blij mee zijn. Nu kunnen we ons inlezen en efficiënter de noodzakelijke stappen zetten om dingen te regelen. We hebben al een reisvoorstel gekregen voor Iran van de reisorganisatie Iransilkroad uit Nederland en met de LP kunnen we ons een beter beeld vormen of het aansluit bij onze wensen. Tegen de avond bezoeken we eerst nog de blauwe moskee. Een grote moskee met 5 minaretten en imposant aan de buitenkant. En binnen een sobere maar mooie gebedsruimte met prachtige blauwe tegels. Wel jammer dat de vele laag hangende lampen opgehangen aan veel draden aan de koepel het totaalbeeld verstoren. We besluiten nog een dag in Istanboel te blijven en moeten daarvoor verkassen naar een hotel tegenover Hanedan. Na het ontbijt geven we eerst via mail een uitgebreide reactie op het Iran reisvoorstel. Daarna verhuizen de rugzakken naar hotel Alp aan de overkant.

Als we langs een kapper komen dringt Frida aan op een knipbeurt. Het wordt een bijzondere gebeurtenis. Ik ga voor een knipbeurt, maar krijg aansluitend nog een scheerbeurt, gezichtswassing, schouder- en hoofdmassage. En als bonus worden met een touwtje haartjes op mijn gezicht uitgetrokken en die bij mijn oren weggebrand. Eerst met een BIC aansteker, daarna met een soort groot brandend wattenstaafje. Ter afsluiting gaat er flink wat eau de cologne tegenaan voor het lekkere geurtje. Niet alleen mijn oren hebben het warm na afloop. Hoogste tijd om de Aya Sofia te bezoeken. Deze is in 537 gebouwd en was toen de grootste kerk van het Christendom. Met een koepel van dik 30 meter doorsnee en een hoogte van 56 meter is het inderdaad indrukwekkend. In 1453 is het in een Moskee veranderd waarna het in 1935 op gezag van Ataturk, de vader des vaderlands, een museum is geworden. Beetje rommelig qua bouwstijlen en kleurrijk aan de buitenkant en prachtig aan de binnenkant met veel mozaïeken. We blijven er lang ronddwalen en blijken daarna de belangrijkste onderdelen van het Topkapi paleis niet meer te kunnen bezoeken. De openingstijden stemmen niet overeen met onze reisgids en ze gaan een uur eerder dicht dan verwacht. Jammer, maar helaas. Ter afronding roken we die avond nog een waterpijp met een lekker glas wijn.

De volgende dag gaan we naar Selcuk in het zuiden, waar de ruïnes van Ephesus, een stad uit de oudheid, dichtbij liggen. We gaan met de bus, wat een prima manier is om Turkije door te reizen. Veel keuze, goedkoop en prima kwaliteit. Selcuk is een rustig provinciestadje waar we na ruim 10 uur reizen laat in de avond aankomen. We worden direct geholpen door vriendelijke inwoners met het vinden van ons hotel, waar we de enige gasten blijken te zijn. Nog even het kleine centrum in, waar opvallend weinig vrouwen op de terrassen zitten. De volgende ochtend regelen we voor de volgende dag een tour met gids naar Ephesus en verkennen Selcuk verder. Het wordt echter eerst tijd om de globale planning voor onze Turkije trip te maken. Dat doen we met de LP en vele koppen thee op een “mannenterrasje” bij de bogen van het Romeinse aquaduct die door het stadje loopt. De heren roken, drinken thee, schaken en kaarten. Ontspannen en relaxed dorps sfeertje. Zodra onze planning af is duiken we de geschiedenis van Selcuk in. We bekijken de buitenkant van het oude fort, de ruïnes van de grote kerk van St. John en de enig overgebleven zuil van de tempel van Artemis. Als tapijt liefhebbers laten we ons ook nog verleiden tot een kopje thee en een rondleiding in de lokale weverij, tevens opleidingscentrum. Leuk en leerzaam, maar iets kopen doen we uiteindelijk niet. Waar moeten we een volgend tapijt laten? Volgens de verkoper is er natuurlijk altijd plaats voor een mooi tapijt en wordt deze met de tijd alleen maar meer waard. Tuurlijk…. Met een lekker hapje en drankje in de stad sluiten we de dag af.

Op 2 april gaan we met busje en gids een stapel stenen bekijken uit de oudheid. Dat dacht ik als cultuurbarbaar, maar het wordt een interessante en leuke tour. De start is minder met een bezoek aan het woonhuis waar Maria haar laatste levensjaren zou hebben doorgebracht. Tja, snel er doorheen en afvinken op de lijst. Leuk is wel weer de wensmuur, waar je een persoonlijke wens aan Maria kunt ophangen. Velen hebben dat gedaan en de neiging om onbeschaamd te gaan lezen is sterk. Gelukkig heeft de regen veel onleesbaar gemaakt en blijft het meeste privé, zoals het hoort. Daarna door naar het hoofdonderdeel, de ruïnes van de stad Ephesus, 1 van de 7 wereldwonderen uit de oudheid. Er staat zoveel nog overeind of is zorgvuldig gerestaureerd dat het een goed beeld geeft van het leven in de stad. De stad ontstond al rond 600 BC en in de Grieks/Romeinse tijd woonden er ca 250.000 mensen. De gids heeft humor en weet ook boeiend te vertellen over de geschiedenis en het leven in de stad. De Romeinen waren hun tijd ver vooruit met een goede riolering en aquaducten. Ook op het gebied van de hygiëne om ziektes te voorkomen. Bij het betreden van de stad verplicht in bad en er was een goed toiletsysteem met waterafvoer. Eeuwen later in de middeleeuwen was het in onze steden daarbij vergeleken een zooitje met veel ziektes door gebrek aan hygiëne. Hoezo vooruitgang? Het aantal toeristen komt met busladingen, maar het aantal mensen is deze dag nog te overzien. Midden in het toeristenseizoen zijn er wachttijden per onderdeel van een halfuur of langer. Het record staat op 30.000 toeristen per dag! Denk aan de meubelboulevard op een regenachtige 2e paasdag. Na de rondleiding bezoeken we het museum over Ephesus in Selcuk. Ook dat blijkt leuker dan vooraf gedacht, zeker met de uitleg van onze gids erbij. Tenslotte naar de enige zuil van de 127 van het tempelcomplex van Artemis, ook 1 van de 7 wereldwonderen. Beetje sneu pilaartje met een ooievaarsnest erbovenop in een open veld met her en der restanten van het complex. Ik ben er snel klaar mee, want er is teveel fantasie voor nodig om het originele gebouw voor de geest te halen. Na de toer zijn we alle twee aan de latten van zoveel indrukken en info.

Op tijd eten en slapen, nadat we eerst nog een treinkaartje naar Denizli voor de volgende dag hebben gekocht . Het stadje Pamukkale ligt er dichtbij en is een toeristische trekpleister met zijn beroemde witte kalkformaties. De treinreis ernaar toe is comfortabel en het landschap onderweg mooi. Na 3 uur komen we in Denizli aan en gaan door met een Dolmus (minibus) naar Pamukkale. Op enkele honderden meters voor het stadje moeten we opeens wisselen van busje. Ik zie het bordje van het hotel waar we willen informeren toch in de verte? Na aandringen van de chauffeur gaan we toch maar mee. En ja hoor, we worden met een groepje Aziaten na een zeer korte rit afgezet in het centrum voor de deur van een reisbureau. Wij hoeven natuurlijk niks, maar zij kunnen van alles voor ons regelen. En zetten ons belangeloos voor ons hotel af. Dat duurt ons te lang omdat de Aziaten blijven rondhangen in het reisbureau. Op het moment dat we de rugzakken uit de auto willen halen komt de chauffeur in actie en zet ons inderdaad af voor het hotel. Gelukkig is er plek. We krijgen een prachtige kamer met rond bed, glanzend paars sprei en veel paarse kussen en vitrage met roze rozen. Heel romantisch?! Daarbij zijn de eigenaren erg hartelijk. Het rustige stadje alvast verkend, waar het veel minder druk is met toeristen dan verwacht. De witte vlaktes lijken wel sneeuwhellingen en zien er vervreemdend uit ten opzichte van de rest van de omgeving.

De volgende ochtend gaan we redelijk op tijd naar de kalkrotsen om de vele toeristenbussen voor te zijn. Vanuit het stadje lopen we omhoog over de kalkformaties. De schoenen moeten uit om de kalk te beschermen. Op onze blote voeten lopen we deels door het stromende water naar boven. Geüniformeerde medewerkers staan met een fluitje aan de mond om toeristen die op verboden gebied komen of hun schoenen nog aan hebben terug te fluiten. Het ziet er mooier uit dan vanuit het stadje. De vele terrassen met helderblauwe poeltjes zijn nu veel beter te zien en steken mooi af tegen de witte kalk. Bovenaan gekomen en vele foto’s verder kunnen de schoenen weer aan. Boven de kalkformaties bekijken we de restanten van de antieke stad Hierapolis. Minder goed bewaard dan Ephesus, maar leuker rondlopen doordat het erg rustig is. Het Romeinse theater is nog grotendeels intact en wordt momenteel gerestaureerd. De stad was een kuuroord in de oudheid vanwege de vele mineralen in het water. Er is nog steeds een bad. We gaan terug naar het stadje via dezelfde route over de nu druk bevolkte kalkterrassen.

Op 4 april gaan we vroeg in de ochtend terug naar Denilzi, waar we de bus nemen naar Antalya aan de Middellandse Zee. We gaan vandaar uit gelijk verder met een dolmus naar Cirali aan de kust, een stadje met ruim 60 pensions en vakantiehuisjes. Het seizoen is nauwelijks begonnen dus het is er rustig. We boeken voor vier nachten een houten bungalowtje in een tuin met sinaasappel- en citroenboompjes. We willen graag weer enkele wandelingen maken en langs deze kust loopt het 1e lange afstand wandelpad van Turkije, de Lycian Way. Opgezet door een Engelse dame die er jaren aan heeft gewerkt. De komende twee dagen wandelen we door een mooi kleurrijk en ruig landschap met regelmatig prachtig uitzicht op een turquoise zee. Het is er oorverdovend stil en we komen slechts enkele wandelaars tegen. De tweede dag komen we langs een plek waar kleine vlammen op de grond branden. Er komt gas uit diverse spleten omhoog wat ooit vlam heeft gevat en wat nu al enige eeuwen brand. Dit zou de oorsprong zijn van de vlam van de olympische spelen. Ook nog leerzaam zo’n wandeling. Het is lekker om vier nachten op dezelfde plek te blijven. Beetje uitslapen, heerlijk ontbijten tussen de fruitbomen en rondscharrelende kippen en niet al te lange wandelingen. De laatste dag blijf ik bij het huisje. Frida natuurlijk niet, want van een hele dag nietsdoen wordt ze ongedurig . Ze wandelt naar het antieke dorpje Olympos wat vlakbij ligt. Echt luieren lukt mij ook niet, want er valt nog veel uit te zoeken over visa voor Turkmenistan en Kazachstan, landen die we op ons lijstje hebben staan. Turkmenistan blijkt zo lastig te regelen dat we deze laten vallen. Ook al omdat we dan verplicht vooraf alles moeten regelen, voor alle dagen een gids mee moeten nemen en de overheid volgens de LP afluisterapparatuur op vele plekken heeft geïnstalleerd. Voelt als een hartelijk welkom vreemdeling. Dan maar niet.

Morgen gaan we naar Ankara, waar een Kazachse ambassade is. Daar gaan we navraag doen hoe een visum te regelen voor Kazachstan. Op internet staan zo veel verschillende aanwijzingen dat we niet weten wat er nu precies vereist is en hoe dat te regelen. Vanuit Ankara willen we naar Erzurum reizen waar we voor vier weken een auto huren om in alle vrijheid in oost-Turkije rond te trekken.

Frida & Bert