TASMANIE

Hartelijk dank voor jullie warme reacties en mails na ons vorig verslag van onze wereldreis. Eigenlijk voelt het nog niet als een wereldreis (hoe voelt dat eigenlijk?) en voelt het meer als een vakantie zoals we die vaker hebben. Heel ontspannen samen rondtrekken en de dingen doen die we leuk vinden. Het besef van een wereldreis zal vast wel komen zodra we wat langer op reis zijn. En het hoge tempo wat we nu hebben zal er vast ook wel wat afgaan. Hoewel we altijd al actief zijn tijdens onze vakanties hebben we er nu al ruim 6000 km op zitten en heel veel gezien.
Aan het eind van vorig verslag zitten we in Melbourne. Daar blijven we twee dagen. Er is een ontspannen sfeer in de stad en er zijn veel mooie stadsparken. Ook nog gezellig gegeten en bijgekletst met Madeleine, een achternicht van Frida. Zij heeft een tijdje bij de ouders van Frida thuis gelogeerd (ongeveer 25 jaar geleden!) en woont momenteel met Gerald en zoon en dochter in een rustige buitenwijk van Melbourne. Nog onze laatste Hepatitis-B prik gehaald (laatste uit de serie). De GP (huisarts) vertelt met enige trots dat hij in Amsterdam een jointje rookte maar dat het effect wat tegenviel. Hij kletst ons de oren van het hoofd en al met al zijn we zeker 20 minuten bij hem in de spreekkamer voor twee simpele prikken. Een stuk minder efficiënt dan onze huisarts maar hij krijgt er ook veel meer voor betaald.

Verder gaan we naar de haven om ons te melden bij de rederij voor de bootreis naar Tasmanië. Het eerdere telefonisch contact was erg warrig en het is maar de vraag of wij samen met de auto mee kunnen op korte termijn. Vanwege de drukte komen we op de wachtlijst voor de volgende dag, maar staan daar wel op nummer 1. Dat moet geen probleem zijn en inderdaad krijgen wij de volgende dag de bevestiging dat wij mee kunnen. Ook bezoeken we nog een reisbureau vanwege onze doorreis straks naar Ecuador. Dat blijkt lastig te zijn, c.q. rechtstreeks alleen te lukken tegen zeer hoge kosten. Het alternatief is om eerst naar Buenos Aires te vliegen, wat we ook prima vinden want daar zijn we met plezier al eerder geweest. Op een enkele reis zijn veel landen niet happig, zoals wij al weten na onze voorbereidingen thuis. Je bent van harte welkom, maar men wil graag zeker weten dat je het land ook weer verlaat. Straks zitten ze met 2 illegale Nederlanders in hun maag. De vrijheid in reizen die wij willen is waarschijnlijk dan ook niet zo makkelijk te realiseren, maar we blijven de mogelijkheden onderzoeken. Het is soms bijna net zo duur een retourticket te nemen dan een enkele reis te boeken. Voor we het weten is de enthousiaste dame al bezig met de mogelijkheden voor een round the world ticket. Veel goedkoper dan al die losse tickets. Klopt, maar of dat met al die “vreemde” bestemmingen gaat lukken vragen wij ons af. Bleek in Nederland niet te regelen. Zij twijfelt ook, maar ziet het als een uitdaging dat toch voor elkaar te krijgen. En mochten wij via de VS moeten vliegen dan nooit vermelden dat we ook naar Cuba willen, want dan is de kans groot dat je geen vlucht geregeld krijgt van die cowboys. Wij krijgen nog via mail bericht van de dame als zij de puzzelstukjes bij elkaar heeft. Zal ons benieuwen….

De volgende dag vertrekken we met de boot naar Tasmanië. Absoluut geen groente en fruit meenemen, want daar staan hoge boetes op. Bang voor het importeren van ziektes naar Tasmanië. Wij schonen onze voorraad voordat we door de controle gaan. De kofferbak gaat bij de controle open en…. onze campinggastankjes mogen vanwege explosiegevaar niet in de auto mee. Ze worden aan boord in een speciale kast opgeborgen. We kunnen ze inleveren en bij aankomst in Tasmanië weer afhalen. Het is een nachttrip met de boot waar wij voor de goedkoopste optie gaan. Op luxe vliegtuigstoelen met vele anderen “slapen” in een saaie ruimte waar ’s nachts de lampen blijven branden. Maar een eigen cabine lijkt ons ook niet alles. Benauwde hokken! Toch nog enige slaap gepakt en de volgende dag ter compensatie een appartement genomen in Launceton, de 2e stad van het land. Weinig te beleven maar we hebben helaas pech met een zeer actieve politieagent. Als we het appartement aan het reserveren zijn en we na 10 minuten bij de auto komen zit er een bon onder de ruitenwisser.Tasmanië is 3 keer zo groot als Nederland en heeft ruim 500.000 inwoners, waarvan er al 200.000 in de hoofdstad Hobart wonen. Dat geeft al aan hoeveel ruimte er is en dat is dan ook een verademing. Victoria, waar we hiervoor zaten, is in vergelijk veel drukker en aangeharkter. Hier zijn nog meer woeste natuur en nationale parken. We bezoeken als eerste Ben Lomond NP, waar we een mooie wandeling maken door een ruig alpine landschap met prachtige rotsformaties van grote groepen antracietkleurige zuilen. Prachtig zonder al die bomen en met die prachtige vergezichten. De weg er naar toe is spectaculair, steil met veel haarspeldbochten. De heren van Top Gear zouden hun vingers erbij aflikken. Ondanks het hoge hellingspercentage komen we er met onze ‘reasonable priced car’ (hyundai I30) toch goed tegenop. Wat lager kamperen we in het bos op 1000 meter hoogte op de bushcamping van het park. Alleen wij staan er. Fikkie stoken en goed ingepakt tegen de kou op die hoogte. Ver weg van alles en iedereen met alleen dieren geluiden om ons heen. Heerlijk. De volgende dag wordt het weer wisselvalliger en we besluiten niet te kamperen en een motel te zoeken. Een goed besluit blijkt, want vroeg in de ochtend regent het flink.

We rijden door naar Freycinet NP, waar het droog is en we de volgende dag een prachtige wandeling maken van 5 uur door een zeer gevarieerd landschap. Bergen, meren, lage begroeiing, een wit strand (waar ik tijden bezig ben met het zoeken naar de mooiste schelp) en door het bos. Het is een leuke camping aan het strand en de koude douche nemen we dan maar voor lief bij zoveel natuurschoon. De possums (zien eruit als een grote kat met dikke staart en spitse neus) zijn actief op zoek naar eten rondom onze tent. We reizen door naar Tasman Peninsula, een schiereiland in het zuidoosten met ruige kusten. We kamperen vlak bij Port Arthur, een vroegere strafkolonie. De camping is mooi, maar jammer van al die walibi’s (kleine kangoeroes). Ze zien er schattig uit, houden het gras mooi kort maar produceren helaas wel heel veel poep. Het stikt van die beesten rond de tent zodra het schemerig wordt. Zij schrikken van ons en wij van hen naarmate het donkerder wordt en je bijna over elkaar struikelt. En we verzeilen midden in een schoolkamp met opgewonden kinderen die tot midden in de nacht aan het kletsen zijn om de enge dierengeluiden maar niet te horen. Een extra wijntje dan maar om te kunnen slapen en dat lukt prima.

De volgende dag volgen we een rondleiding door Port Arthur. Was je eerst voor een klein vergrijp van Engeland naar Australië verbannen, zodra je daar weer in de fout ging werd je verbannen naar Port Arthur. Prima uitleg, indrukwekkend maar ook somber. Verhalen over de methodes van hard straffen en discipline erin stampen. Eenzame opsluiting zonder te mogen communiceren zou heilzaam werken dacht men toen. Velen zijn er gek van geworden. Wel werd er ook veel scholing gegeven, zodat een klein deel als vakman weer naar buiten ging. De gevangenen hebben hun eigen gevangenis gebouwd en ook de huizen voor de officieren en soldaten. De gevangenen konden bij een ontsnapping het schiereiland niet af. Op het smalste gedeelte stonden bloeddorstige en hongerige honden hen hoopvol op te wachten. Ze waren zo aangelijnd dat ze elkaar net niet konden verwonden, maar een gevangene kon er niet tussendoor. Blijkbaar kon toen niemand zwemmen, want dat leek ons toch een prima alternatief om er langs te komen. Je merkt, we leven met ze mee. Wat ook indrukwekkend was het verhaal over de massamoord die een zieke geest in 1996 aanrichtte. Hij doodde 35 mensen en verwonde er ook een groot aantal, waaronder toeristen die de toer volgden zoals wij nu doen. Dit staat bij ons niet in het geheugen gegrift, wel Colombine maar dit niet.

In de middag maken we een prachtige wandeling naar de ruige kliffen van Cape Hauy. Dat is een goede tegenhanger voor de verhalen van de ochtend. De volgende dag gooien we er gelijk weer een wandeling van 6 uur tegenaan naar Cape Raol. In het begin veel kruip door sluip door in het regenwoud en daarna door hoge heideachtige struiken, maar de beloning is een adembenemend mooie kuststrook met zeer diepe afgronden. Bij het foto’s maken heb ik Frida aan haar rugzak vastgepakt, want een verkeerde stap is levensgevaarlijk. Ze vindt het onzin natuurlijk, maar het moet van mij toch. We hebben beiden geen hoogtevrees, maar de maag begint wel te kriebelen op sommige momenten. Onderweg moeten we nog een twist uitvechten met een grote zwarte slang. Die ligt lekker te zonnen op het pad waar wij langs moeten. Er zit ondanks kegelen met dennenappels (niet hard natuurlijk, want we zijn echt wel dierenliefhebbers) eerst weinig beweging in, maar uiteindelijk gaat hij/zij aan de kant en lopen we met enkele grote passen snel langs. Na de wandeling vinden we weer een leuke overnachtingsplek. Het is een officiershuisje van een voormalig werkplaats voor gevangenen als tussenstap naar de vrijheid en een burgerleven. Een huisje ligt aan een mooie baai met knapperend haardvuur en oude spullen uit die tijd. Dit bevalt ons zo goed dat we er twee nachten blijven. De beheerder heeft voor ons het vuur gereed gemaakt. We hoeven er alleen een lucifer bij te houden. Hij stapelde echter zoveel hout dat we het raam en de deur open zetten vanwege de hitte.

Volgende dag reizen we door naar Hobart, de hoofdstad. Tja, prima sfeer hoor en leuk rond wandelen, maar meer valt er niet van te zeggen. Zoals alle “nieuwe” steden is het stratenpatroon rechttoe rechtaan, waardoor leuke pleintjes en verrassende straatbeelden ontbreken. Wij in Europa zijn wel erg verwend met al die oude binnensteden en verschillende culturen. De volgende dag maken we een boottocht langs de kliffen waar we eerder bovenop gewandeld hadden. Vooraf laden we de batterij van de camera nog op, want het belooft een prachtige tocht te worden. Door het wisselen van de dagrugzak zijn we echter onze routine kwijt en laten we de camera in de auto liggen. En dat is… een zegen. Want nu zijn we niet intensief bezig met de mooiste shots, maar veel meer met het genieten van de tocht. Het is ook lastig fotograferen met de ruwe zee en het niet zo goede weer. We zien veel walvissen, dolfijnen, zeeleeuwen, albatrossen en ruige kusten. Frida is verzot op walvissen en zit drie uur lang te glimmen van plezier. Ze gaat bijna mee zwemmen van enthousiasme. Dit ondanks de ruige zee en enige regen. En de schipper is niet te beroerd om zo hard te varen op de terugweg (te lang treuzelen bij alweer een walvis die boven komt), dat we regelmatig van onze stoelen los komen, wel erg gaaf. Zoals te verwachten steekt onze vrolijkheid wel af bij enkele andere passagiers, die wat groen aanlopen en zichtbaar blij zijn als het achter de rug is. In de avond in het zuiden kamperen we in een duinspannetje op het eindpunt van de zuidelijkste weg van Australië. Wild kamperen op een prachtige plek. Helaas moeten we ‘s morgens in de regen de tent inpakken waarna we ons ter compensatie laten verwennen in een luxe B&B op weg naar het westen van Tasmanië.

Frida en Bert.