HET WILDE WESTEN

Bij Cockle Creek in het uiterste zuiden blijft het na ons ontbijt flink regenen. Na even afwachten in de auto breken we in recordtijd de tent in de regen af en gaan naar Tahun NP. Weer blijft wisselvallig, maar we pakken een droog en zonnig moment om hoog tussen de bomen te zweven aan een paraglider. Klinkt spannender dan het is, want we zitten vast aan een kabel. Maar erg leuk om vanuit een hoge positie tussen de bomen over de rivier naar beneden te zweven. Daarna een wandeling gemaakt op een stellage hoog tussen de grote bomen. De treetopwalk van Tahun is een mooie belevenis en aan het einde ervan sta je op een in de wind bewegend platform boven de rivier. Gelukkig zijn er dakjes op enkele platforms, want soms gutst de regen naar beneden. Duidelijk waarom alles zo intens groen en mossig is. Vanwege het mindere weer trakteren we onszelf op een luxe B&B en prima uit eten in de enige eetgelegenheid in de omgeving die open is op maandagavond. Het valt ons op dat er veel wordt gegokt door de Aussies. Allerlei gokkasten staan in hotels en ook paardenrennen zijn populair. Jong en oud doet eraan mee.

Door naar Mount Field NP voor een wandeling in het gebergte. Het weer valt bij aankomst mee, maar we houden rekening met veranderingen. We gaan kamperen op een bushcamping met veel voorzieningen. Zoals warme douches en een kookgelegenheid met een dak erboven. Erg luxe maar ook erg lekker. Twee walibi vrouwtjes met kind in de buidel scharrelen rond onze tent. Daar komen diverse campinggasten met camera op af. Dat kleine grut werkt altijd vertederend. Volgende dag maken we een wandeling op hoogte in een prachtig alpien landschap. Naar boven rijdend naar het startpunt worden we al gewaarschuwd. De buitentemperatuur daalt naar 5 graden! Gelukkig hebben we de juiste spullen bij ons en de muts en handschoenen worden ingezet. Niet iedereen onderweg is zo goed voorbereid en sommigen maken rechtsomkeert. Op een enkele hagelbui na blijft het vrijwel droog en af en toe breek de zon door. Het is een prachtig en soms bizar landschap. Zo is er een heel stuk met dode witte eucalyptus bomen (slachtoffers van een bosbrand en daarna uitgebleekt door de zon en wind). Buitenaards mooi, elk moment verwacht je dat Harry Potter op zijn vliegende bezem aan komt scheren. Na afloop van deze lange wandeling nemen we een heerlijke warme douche, eten lekker en lezen daarna in de auto vanwege de kou buiten. Uiteraard met een glaasje wijn onder handbereik. In de slaapzak houd ik de muts op. Frida vindt me een watje, maar dat zal me worst wezen.

De volgende dag bezoeken we whiskymaker Nant. Een kleine distilleerderij, waar nog traditioneel wordt gewerkt. Ze zijn trots op een hoge onderscheiding door een internationale hotemetoot op whiskygebied. Die onderscheiden whisky is uitverkocht, maar bij navraag weet de medewerkster toch nog een fles voor ons te voorschijn te toveren. Een erg lekkere whisky, die ze helaas niet exporteren naar Nederland. Verder naar het westen, waar het gemiddeld 7 van de 10 dagen regent. Niet echt ons ding want een beetje mooi weer lopers zijn we wel. Toch willen we het wel graag zien dus gaan we ervoor. Grote delen van het westen zijn onherbergzaam en vrijwel ondoordringbaar. Het bestaat grotendeels uit parken die zo bijzonder zijn dat ze op de werelderfgoed lijst staan. Verder is het bos waar gekapt mag worden en zijn er veel waterkrachtcentrales. Wat wil je met 3 meter neerslag per jaar! Er zijn verhitte discussies in Tasmanië tussen de groenen en de mijnbedrijven en bosbouwers over het omgaan met deze bijzondere natuur. We komen regelmatig kaalslag tegen vanwege de intensieve manier van boskap (gewoon de bulldozer ervoor en alles tegen de vlakte) en vervuiling door met name de mijnbouw uit het verleden. In het westen zitten zoveel metalen in de grond dat elektrische apparaten en auto-elektronica erdoor van slag kunnen raken. Veel potentie dus. Aan de andere kant levert de natuur erg veel inkomsten door toerisme op. Vandaar de dilemma’s.

Onze eerste stop is in Tarralea. We hadden gelezen dat ze hier Art-Deco huisjes verhuren. Een bouwstijl die wij erg mooi vinden. Het dorp is in de jaren 30 opgezet voor ingenieurs die werkten aan een groot hydro- elektriciteitswerk. Na afronden van het project zijn een deel van de huizen in stukken naar een andere plaats vervoerd. De overige huizen wilde men in 1980 slopen. Gelukkig zagen investeerders er brood in om het te herstellen en er een vakantiedorpje van te maken. We logeren na flink afdingen (door Frida uiteraard) 2 nachten in een huisje waar we zo in zouden willen wonen. Open haard, mooi interieur, genieten! Helaas blijft het regenachtig. De volgende dag maken we op aandringen van Frida toch een wandeling in het nabijgelegen Lake Clair NP. Het moet een van de mooiste meren van Tasmanië zijn, want alle touroperators hebben het in hun programma. Vandaar dat mijn voorstel voor een hele dag relaxen in het huisje en fikkie stoken voor Frida geen optie is. Helaas knapt het weer niet echt op en wandelen we merendeels in de regen bij het meer. Bij de lunch was het gelukkig even droog. Ook viel het meer wat tegen, wel mooi maar niet zo heel erg bijzonder. Tja, volgende keer is het wellicht toch prettiger om maar gewoon “thuis” bij het haardvuur te blijven. Internet via WIFI is ook hier instabiel. Dat WIFI op zijn best matig werkt en vaak gewoon slecht is gebeurt opvallend vaak tijdens onze reis. Ook in internetcafés zijn de computers vaak oud en langzaam en moet je er toch aardig voor betalen om een uurtje het net op te mogen. We hadden verwacht dat het hier toch beter geregeld zou zijn.

We rijden door naar de mijnstad Queenstown, waar de kleurrijke kale bergen eruit zien als een maanlandschap. Dit is het gevolg van de houtkap voor de ovens van de mijnindustrie die de metalen uit de erts wonnen. Gevolg was kaalkap en door de uitstoot van zwavelhoudende lucht en de zure regen ging ook veel van de overige de begroeiing dood. Met nog een paar bosbranden er overheen was alles zo kaal dat de grond weg erodeerde en de kale rotsen overbleven. Nu na enkele decennia komt er hier en daar weer wat groen terug. Door de vele metalen zijn de kleuren wel erg mooi maar triest blijft het wel. Ook de rivieren zijn er zwaar vervuild en men is nu druk bezig met saneren. Hierdoor is wel de discussie op gang gekomen over een beter, meer natuurvriendelijke manier van mijnbouw. Als je de mijnbouw maatschappijen mag geloven kan het nu bijna op een ecologische verantwoorde manier. De regen en hagelbuien blijven aanhouden. Maar ook droge en zonnige momenten. Geen pijl op te trekken. Volgens de Aussies die we spreken is het een slecht voorjaar met te weinig zonneschijn. We overnachten aan de kust in Strahan.

De volgende dag reizen we verder in de regen naar een bijzonder museum in Zeehan over de lokale historie. Voornamelijk mijnbouw. Veel foto’s over de pionierstijd in de 19e eeuw en spullen uit die tijd. We bekijken een theater waar sterren uit de hele wereld in die tijd kwamen. Vanwege de goudvondsten was er een korte tijd grote rijkdom en was alles mogelijk. Nu is het stadje steeds meer een spookstad aan het worden. 1 mijn is nog open en verder sluiten steeds meer zaken in rap tempo hun deuren. We willen graag lunchen in Zeehan, maar de in de Lonely Planet aanbevolen restaurants zijn alweer gesloten. Dan maar ons eigen brood op gegeten. We reizen door naar het Cradle Mountain NP. Dat moet erg mooi zijn, want ook hier gaan alle touroperators heen. Het weer blijft helaas prut met veel regen en hagel. Dus overnachten we in het park in een soort Oostenrijks huisje met een heerlijke houtkachel erin. Net op tijd, want we hebben de laatste. Lekker fikkie stoken (25 graden) en heerlijk relaxen! De volgende dag wandelen we rond Lake Dove, een van de meest populaire wandelingen van Tasmanië. Het weer is redelijk naar omstandigheden maar het heeft geen zin om door naar de toppen te lopen. Teveel bewolking dus geen uitzicht. De wandeling gaat over veel houten vlonders en keurig onderhouden paden. Veel toeristen uit allerlei landen wandelen er en het is relatief druk. Tja, niet een wandeling die heel veel indruk op ons maakt qua landschap, maar wel lekker ontspant.

We rijden door naar Stanly, een kustplaatsje in het noorden. Eindelijk onderweg een Wombat gezien en Frida is daar helemaal blij van! Kunnen we nu ook afstrepen van de lijst met bijzondere dieren in Australië. Alleen de Platypus hebben we nog niet kunnen ontdekken helaas. We maken een avondwandeling in de zon (!) op de Nut, een tafelberg die het stadje afschermt van de ruwe zee. Het doet qua ligging een beetje denken aan Kaapstad. Na de wandeling komt de regen weer met bakken de lucht uit en we zijn extra blij met het huisje wat we gehuurd hebben. De volgende dag reizen we langs de noordkust naar Devonport voor de bootreis terug naar Melbourne. Eerst ga ik nog even naar de kapper in Burnie. Ik word voor het eerst sinds jaren weer door een kapster onderhanden genomen. Een leuke jonge dame met tattoos scheert in recordtijd mijn hoofd met kammetje 1 op de tondeuse weer bijna kaal. Koud maar wel lekker weer zo kort! Voordat we de boot op gaan eerst even wat eten. Dat valt nog niet mee. De starttijden van het diner in de meeste restaurants sluiten niet aan op het incheckschema van de boot. Vreemd vinden wij dat als zakelijk denkende Nederlanders, want dat kost zeker veel klanten.

Terug in Melbourne regelen we eerst de zakelijke dingen voor het vervolg van onze wereldreis. We gaan naar het reisbureau dat ons eerder al intensief en enthousiast heeft geadviseerd. De eerder aanbevolen wereldticket doen we niet. Het is wel prijs gunstig, maar laat ook weinig ruimte voor veranderingen onderweg. Colette van het reisbureau heeft door onze specifieke wensen heel veel uitzoekwerk en creativiteit nodig om de meest prijs gunstige en passende tickets voor Latijns Amerika te regelen. Een enkele reis blijkt veelal niet mogelijk, dus we moeten een serie aan vliegtickets regelen. We vertrekken 30/11 naar Quito in Ecuador via Nieuw Zeeland en Peru. 6 weken later door naar Panama (kanaal moet Frida als technicus natuurlijk zien) voor ruim 14 dagen. Wat Panama verder te bieden heeft weten we niet precies, maar nu we er toch landen gaan we dat gewoon veertien dagen lang uitzoeken. Schijnt erg mooi te zijn. Daarna door na Cuba. Voor daarna rond begin maart hebben we nog geen tickets, maar dat zal vanuit Havana waarschijnlijk Madrid of Barcelona worden. Daarna door naar Istanboel denken we en dan verder over land naar Armenië. Onze eerdere reis naar Cappadocië gaf een zeer positieve indruk van de gastvrijheid en het landschap in Oost Turkije. Dus Rob en Ingrid, geef even jullie all-inclusive bestemming door en we komen mocht het passen all-exclusive langs zeilen! Maar dat zien we dan wel weer. In Ecuador willen we eerst Spaanse les volgen, zodat we in Latijns America gemakkelijker contact kunnen maken.

Het weer in Melbourne blijft matig tot slecht. We hebben nog een week voordat we in Sydney op het vliegveld stappen. Nadat we nog een tweede keer in de regen op een camping staan zijn we er wel even klaar mee en zitten beiden in een dip. Het regenachtige weer van de laatste 2 weken trekt toch zijn tol. Ook omdat we daardoor vaak niet de dingen kunnen doen die wij graag willen en ons het meeste plezier opleveren, zoals het ontspannen wandelen en lekker buiten leven. Na wat gegeten te hebben en een glaasje wijn trekken we weer bij. We komen tot de conclusie dat het verstandig is om wat minder te willen en de zaken meer op zijn beloop te laten. We nemen er nog een glas wijn op en duiken de tent in. De volgende ochtend pakken we in de motregen een kletsnatte tent in en reizen verder oostwaarts. We overnachten twee keer relaxt in een comfortabel huisje en reizen in een rustig tempo naar Sydney.

Frida en Bert