NAAR QUITO

Na een ontspannen reis langs leuke huisjes en zelfs een dag met prachtig weer en een mooie wandeling zijn we ruim op tijd op het vliegveld in Sydney. Het inleveren van de auto op het vliegveld verloopt soepel. We hebben hem nog een wasbeurt gegeven, want dat doet het altijd goed bij de controle bij inlevering. Wat steenslag en beschadiging binnenin de kofferbak worden niet in het rapport opgenomen. Komt misschien ook omdat we de stoeltjes, tafeltje en nog wat andere zaken in de kofferbak achterlaten. De cadeautjes worden zeer op prijs gesteld en wij zijn er op een goede manier vanaf. De reis naar Ecuador kan beginnen. We maken onderweg naar Quito verschillende tussenlandingen, Sydney-Auckland-Santiago de Chili-Lima-Quito. Even doorharken dus. De vliegreis naar Auckland in Nieuw Zeeland begint al gelijk met irritaties doordat een bitse douanebeambte mijn dagrugzak met veel lawaai 2 keer afkeurt bij de scan en zonder duidelijke uitleg achterin de rij van wachtenden op de band kiepert. De snoeren en adapters blijken uiteindelijk de boosdoener te zijn. Door deze demonstratief in een bak te kieperen mogen we uiteindelijk verder. Prima bier en internet brachten ons goede humeur weer snel terug. We boeken een hotel in Auckland vlak bij het vliegveld waar we rond middernacht aangekomen en erg vriendelijk worden ontvangen. We mogen zonder problemen laat uitchecken, heerlijk.

Na een prima nachtrust reizen we om 4 uur ‘s middags door naar Santiago de Chili. 12 uur vliegen en van slapen in de krappe stoelen komt weinig terecht. In de transferhal van het vliegveld moeten we 6 uurtjes stukgooien voordat de vlucht naar Lima in Peru vertrekt. Frida pakt nog enige slaap, terwijl ik op de spullen let en wat lees. Liggen op de banken met de benen door de armleuningen vergt van mij iets te veel souplesse dus languit liggen zit er toch niet in. Wel apart dat we nu door de datumgrens zijn gegaan en daarmee terug in de tijd. Op 1 december om 4 uur ’s middags vlieg je weg uit Auckland en op 1 december 12 uur ’s middags landen we in Santiago. Ook hier weer goed internet en voor het eerst kunnen skypen omdat de tijden hier en in Nederland goed aansluiten om contact te leggen. Heel leuk. Vlak voor vertrek naar Lima is er voor onze vlucht nog steeds geen gate aangegeven en beginnen we ons enigszins ongerust te maken. Navraag bij een vriendelijke dame van een andere vliegtuigmaatschappij leert dat het vliegtuig naar Lima in Peru inderdaad een behoorlijke vertraging heeft. Daardoor kunnen wij de aansluitende vlucht naar Quito niet halen. Als om 19.00 uur het vriendelijk personeel van Taco, onze vliegmaatschappij, aanwezig is wordt er na enig heen en weer getelefoneer ons een overnachting en diner in het Hilton in Santiago aangeboden. De volgende ochtend kunnen wij dan beide vervolgvluchten maken. Een prima oplossing, maar het betekent wel dat we door de douane Chili in moeten. Na een uurtje zijn we eindelijk aan de beurt. De beambte snapt echter niet dat wij al om 12 uur ’s middags zijn geland en pas rond 19.30 uur door de douane gaan. Na enig heen en weer gepraat mogen wij gelukkig toch het land in. Snel naar het hotel, lekker dineren en slapen. Jammer dat we er om 4 uur ’s morgens weer uit moeten om op tijd op het vliegveld te zijn.

De tussenlanding in Lima verloopt prima en rond de middag komen we in een feestvierend Quito aan. De 1e week van december viert men de verjaardag van het onafhankelijke Quito. Veel muziek, dansen en cocktails drinken tot diep in de nacht. Ontspannen en vrolijke sfeer al die tijd in de stad. Maar helaas ook stiertje pesten. Vlak voor de landing zie ik een volgepakte arena met de stier en toreador in het midden. Het vliegtuig gaat rakelings over huizen heen. Hoezo geluidsoverlast? Er rijden diverse tot feestwagen omgebouwde trucks door de stad, met soms een live orkest op het dak. Een vrolijke boel. Wij hadden vooraf een hotel geboekt midden in het feestgedruis in het nieuwe centrum. Foutje! Om drie uur ’s nachts wordt het eindelijk rustig buiten en slapen we wat vaster. Het oude centrum vinden we sfeervoller en we boeken daar voor de volgende nachten een hotel. Een koloniaal gebouw met dikke muren, zodat goed slapen tijdens deze feestweek zeker moet lukken. Maar dat lukt nu nog even niet omdat we moeten wennen aan de hoogte op 2600 meter (na traplopen buiten adem!) en de jetlag. Het komt vanzelf wel.

Tot ons grote plezier hebben we al enkele belangrijke zaken kunnen regelen. Volgende week dinsdag al gaan we met een last minute op een kleine boot 8 dagen lang rondvaren tussen de Galapagos eilanden. Dit samen met nog 12 mensen. Bijzondere landschappen en beestjes kijken en wandelen en snorkelen onder leiding van een goede gids. En ontspannen rondvaren natuurlijk zonder internet en telefoon. We hebben er heel veel zin in. De reisorganisatie staat goed bekend en de man heeft de reis met de betreffende boot vorige maand zelf gemaakt. Gaat vast helemaal goed komen. Bij terugkomst volgen we Spaanse les bij een bureau met een goede reputatie. We hopen dat we nu wel vast wat voorwerk kunnen doen met ons boek: leer Spaans in 6 weken. We denken optimistisch dat we na een dag of 7 wel een beetje een basis hebben gelegd. Het is ook mogelijk om via internet de lessen te vervolgen tijdens onze reis, wat we zeker willen doen. Nu al lukt het om een zeer beperkt gesprek te voeren met een taxichauffeur. Nog even en we kletsen iedereen de oren van het hoofd. Maar eerst ons nog even mengen in de feestelijkheden in deze leuke stad. Vanavond zijn er televisie opnames gemaakt in het restaurant waar we aten. Als we er niet uitgeknipt worden zijn we vanavond op televisie.

Frida en Bert.