GALAPAGOS EN SPAANSE LES

Hartelijke groeten vanuit een koud Quito. We zijn net terug van een prachtige reis naar de Galapagos. Daar hebben we acht dagen met de Samba gevaren langs meerdere vulkanische eilanden waar we regelmatig aan land zijn gegaan met onze gids Jose die ons een prima uitleg over de flora, fauna en geologie gaf. Ruwe, desolate eilanden, waar alleen de sterksten en best aangepasten overleven. De vele dieren konden we heel dicht benaderen en dat maakte het erg bijzonder. En velen komen alleen op de Galapagos voor. Prachtige vogelsoorten, reptielen, schildpadden, pinguïns en krabben gezien. Daarnaast hebben we iedere dag in de oceaan gesnorkeld en van dichtbij een bonte onderwaterwereld gezien. Zoals hamerhaaien, Galapagos haaien, schildpadden, zeehonden, manta’s en andere roggen en ontelbare vissoorten. Prachtig zoals jonge zeehonden met ons speelden. Tijdens het snorkelen doken ze vlak voor ons op tot 50 cm voor onze duikbril waarna ze snel links of rechts wegzwommen. Ze waren merkbaar teleurgesteld als we het water uit gingen. Ook de zeeschildpadden waren geweldig, prachtig zoals ze door het water zweefden.

Het snorkelen ging iedere dag beter. Ik had Frida gezworen dat ik nooit meer zou snorkelen naar eerdere vervelende ervaringen. Maar wat doe je als iedereen gaat en er veel gesnorkeld gaat worden? Dan ga je toch. De spullen waren gelukkig goed en we kregen wetsuits om enigszins warm te blijven in het toch wel koude water. Met de aanwijzingen van mijn persoonlijke coach Frida begon ik de techniek goed te beheersen en het heel leuk te vinden. Het water was af en toe zo koud dat ik (Frida) na afloop zat te bibberen in de boot. Het mocht de pret niet drukken. Ik ben elke keer wezen snorkelen omdat het zo mooi was. Een warme douche en warme chocolademelk doet wonderen om weer warm te worden. Onze kapitein was een ervaren duiker, die enthousiast af en toe mee ging snorkelen en ons op sleeptouw nam. Hij zwom als een vis tussen de vissen. Een heel bijzonder moment was dat na een snorkelsessie slechts een meter of 3 van onze rubberboot een walvis opdook. We schoten allemaal omhoog van de schrik. De walvis leek met ons te spelen. Dan kwam hij links boven dan rechts. Best wel spannend als zo’n gevaarte onderduikt en je niet weet waar het weer omhoog komt. We hadden het ook getroffen met onze bemanning. Geweldige kok en goedlachse kapitein, die Frida (en ook andere passagiers) enige tijd het stuur in handen heeft gegeven. Natuurlijk een positie die prima bij haar past! Wij als overige passagiers hebben er niets van gemerkt. De overige bemanningsleden waren ook goedgemutst en vriendelijk en legden ons in de watten. Onze internationale groep was gezellig en heel plezierig om mee te reizen. Er is geknuffeld bij het afscheid en de mailadressen zijn uitgewisseld.

Wennen was het slapen benedendeks in een kleine hut. Ik boven en Frida beneden. Passen en meten en met een behoorlijk motorlawaai. De eerste nacht voeren we in ruwe zee en was ik blij dat ik mijzelf kon klemzetten tegen de wanden van het slaapgedeelte, zodat ik niet uit bed kieperde. Frida schommelde van links naar rechts maar is gelukkig niet uit bed gevallen. De volgende dagen was het minder ruw en lagen we ‘s nacht ook merendeels voor anker. Wel zo prettig. Gelukkig hadden we beiden snel zeebenen en zijn we nooit zeeziek geweest tijdens de reis. De temperatuur was aan dek en aan land zeer aangenaam. Mooi meegenomen na de kou en regen in het hooggelegen Quito. Een grote plus was ook dat we de minder bevaren route in het noorden deden en we grotendeels ver van de grote luxe boten bleven. De reuzenschildpadden waren bijzonder; ze kunnen 200 jaar oud worden. Mede dankzij hun trage levensstijl. Tip? Het was een prachtige ervaring die we niet zullen vergeten. Zie de vele foto’s.

Terug in Quito is het nu hard werken aan onze taalvaardigheid Spaans. We volgen een snelcursus en zijn na 4 uur les gisteren en vandaag flink aan de latten. Want het gaat rap en er is huiswerk. Onze docent Janed zet er vaart achter. Nu wij nog. Morgen gaan we naar de grootste markt van Zuid Amerika in Otavalo, ten noorden van Quito. De bekende gekleurde en geweven kleding en dergelijke. Zal wel “kijken, kijken, niet kopen” worden. Daar in de buurt blijven we overnachten en komen zondag weer terug naar Quito. Want maandag gaat de school weer verder. Tot donderdag, waarna we de Andes verder naar beneden afreizen. De bergen blijven ons toch het meeste trekken. Als we tijd over hebben wellicht nog een jungletocht, maar dat zien we dan wel weer.

Frida en Bert