NAAR DE HACIENDA EN DE TOPPEN

Hallo allemaal. Hartelijke groeten op deze 2e kerstdag vanuit de Andes, waar we ons prima vermaken. Wij vervolgen ons verslag in het zonnige (!)Quito. De dagelijkse regenachtige middag is uitgebleven en dat vraagt natuurlijk om een terrasje pakken. Wellicht aardig om onze 1e indrukken van het leven in Quito en Ecuador te vermelden. Dat ze graag feesten en salsa dansen hadden we al vermeld. Het is een echte macho maatschappij, waar vrouwen ten opzichte van de mannen onderbetaald worden en achtergesteld bij sollicitaties. Ze zijn daardoor veelal inkomensafhankelijk van de man. Bijna iedereen is katholiek en het gemiddeld aantal kinderen per gezin is groot, 4 kinderen is zeer gewoon en meer kinderen bepaald geen uitzondering. Moeders van 13 jaar zijn op het platteland helaas ook geen uitzondering. Gelukkig is deze regering bezig met een intensieve voorlichtingscampagne om daar verandering in te brengen. Ook in het verbeteren van de positie van de vrouw. Van vrouwen wordt verwacht dat zij thuis de boel bestieren en hooguit een kleine parttime baan hebben. Het geld komt dus van de man en ik krijg dan ook altijd de rekening, ook al vraagt Frida erom. Veel mannen zijn daarentegen ook erg galant en doen hun best om het de vrouw naar de zin te maken.Het uiterlijk en goed gekleed over straat gaan zijn zichtbaar erg belangrijk. Hoewel het bijna dagelijks wel eens flink regent zie je bijna niemand met een regenjas. Frida en ik lopen dan ook een beetje voor gek met zo’n suf ding. De auto staat op eenzame hoogte in het verkeer. Waag het niet een zebra over te steken en zomaar door te lopen bij groen licht, want je wordt snel aan de kant getoeterd door afslaande auto’s. Een auto heeft altijd voorrang! Lopen en de bus is voor de armen en het aantal taxi’s is dan ook groot en een ritje is erg goedkoop. Een niet al te lange rit kost 2 US dollar (Ecuador heeft geen eigen munt). Het openbaar vervoer in de steden is overigens ook goed en nog veel goedkoper. Helaas berucht om zakkenrollers en minder snel zodat we voor langere ritten in Quito de taxi pakken. Een belevenis want het moet altijd snel en rechts inhalen en elkaar snijden is gewoonte. De tip om geen auto te huren in Ecuador kunnen wij alleen maar onderstrepen. We hebben nog geen ongelukken gezien gelukkig. De agressieve rijstijl zit blijkbaar in de genen. Maar bovenal zijn de Ecuadoranen die we ontmoeten vriendelijk en ontspannen en vrijwel altijd bereid om je te helpen. Vervelende situaties en agressie hebben we dan ook nog niet meegemaakt.

Op 21/12 volgen we onze 5e en laatste Spaanse les. We wilden een snelcursus en dat hebben we geweten. Volkomen leeg na iedere cessie van 4 uur achter elkaar. Veel informatie, actief meedoen door het direct oefenen en een flinke portie huiswerk. Vertalen van het Spaans via het Engels in het Nederlands. Intensief dus, maar fijn dat we het gedaan hebben. Nu aan ons om onze kennis en kunde uit te breiden. Gelukkig heb ik Frida voor de nodige discipline achter de hand, want dat is niet mijn sterkste punt. Het boekje van Gerrit en Marjorie van Spaans in 6 weken is daarbij ook een prima hulpmiddel. Er zijn meerdere cursisten uit Nederland in onze school, die voor een langere periode lessen volgen en geruime tijd in Ecuador verblijven. Onder meer als vrijwilliger (docent), wat een prima initiatief is en natuurlijk ruim voldoende taalvaardigheid Spaans vereist. Tussendoor hadden we in het weekend even een studiebreak en zijn naar de kleurrijke markt van Otavalo geweest. Prachtig geklede indianen wonnen het ruimschoots van al die gekleurde kleding en andere voorwerpen die er te koop waren. Frida heeft zowaar nog leuke oorbellen gekocht. Daarna weg van het drukte in een leuk hostel in een nabijgelegen dorpje heerlijk gegeten en geslapen. Zondag gewandeld naar een waterval en daarna met de bus weer terug gereisd naar Quito.

Op naar het zuiden. We vertrekken 22/12 met de bus naar hostal PapaGajo in de Andes. Van daaruit willen we de vulkaan Iliniza Norte van 5100 meter beklimmen, onder begeleiding van een ervaren gids. Betekent dat we ruim 2300 meter hoger eindigen dan onze huidige positie. Het zal een fysiek zware tocht worden met steeds minder zuurstof door de ijle lucht. Volgens het reisbureau is het een technisch makkelijke wandeling met enig klauterwerk aan het eind en hoeven we geen klimervaring te hebben. Alleen een goede conditie en doorzettingsvermogen. Wel laten ze ons tekenen dat zij niet verantwoordelijk zijn voor letsel en zelfs het overlijden van deelnemers. Eerdere slechte ervaringen met claims? Er is natuurlijk altijd een risico, maar we zullen zelf stoppen als het onverantwoord wordt. Het moet natuurlijk wel leuk blijven! Hostal PapaGayos is een prima onderkomen en de verbouwde paardenstal comfortabel genoeg. Vrijdag 23/12 om 7.00 uur vertrekken we onder een stralend blauwe hemel. Het was drie weken lang nog niet voorgekomen dat de top onbewolkt was. Bofkonten! Op bijna 4000 meter hoogte begint de wandeling naar boven. Prachtige vergezichten maar een pittige tocht door de ijle lucht en de lange forse klim naar de berghut. Ik heb het daar op het einde zwaar. Bij de berghut op 4700 meter is de pijp al erg leeg. Na een kop coca thee en wat eten ga ik toch verder mee omhoog. Helmen op, ijshamers en schoenijzers mee, veiligheidsgordels om en dan op weg. Het pad naar boven is rotsig en steil en we moeten behoorlijk klauteren. Na 100 meter klimwerk besluiten we om er een punt achter te zetten en terug te gaan. Ik ben te uitgeput en daardoor gaan we te langzaam omhoog. Het risico op ongelukken bij het verder is daarbij ook te groot. De top bereiken is natuurlijk erg leuk maar heelhuids beneden komen veel belangrijker. Terug in ons hostel zegt een van de medewerkers dat ik eigenlijk ook geen klimfiguur heb met mijn 1,95 meter lengte. Daarvoor kun je beter klein en pezig zijn. Neemt niet weg dat het een schitterende tocht was en we heel erg hebben genoten.

We reizen verder naar Chugchilan, een klein dorp in de Andes waar we ook mooie wandelingen kunnen maken. Eerst een bus aanhouden aan de snelweg. Gewoon zwaaien. Bij de 11e langskomende bus (binnen 15 minuten!) is het raak. We kunnen mee naar het busstation van Latacunga, waar we de volgende bus nemen naar onze bestemming. Het busstation oogt chaotisch, maar is redelijk goed georganiseerd. Je koopt een kaartje met vastgestelde zitplaatsen. Het duurt even voordat de bus vertrekt, want hoe voller de bus hoe beter. Op het dak wordt van alles meegenomen tot levende kippen aan toe. De arme beesten zijn met de poten aan elkaar vastgebonden en hebben beslist geen prettige reis. Laat Marianne Thieme het maar niet weten! Als er onderweg mensen zwaaien dat ze mee willen stopt de bus. Zodra je een voet binnen de bus hebt gezet trekt de chauffeur op. Tijd is geld en je moet maar zien hoe je in de slingerende bus naar je zitplaats komt. Het laatste stuk gaat over een onverharde weg. Gelukkig heeft deze bus redelijk goede vering want het hobbelt behoorlijk. Spannend wordt het als er tegenliggers zijn, het is erg krap en de afgrond komt af en toe akelig dichtbij. Het gaat echter goed en na 3,5 uur hobbelen bereiken we ons hostel. Een prima onderkomen.

Op 1e kerstdag is het vroeg opstaan om een rondwandeling rondom het kratermeer van Quilotoa te maken. Liefst zo vroeg mogelijk, want in de middag komt de mist en regen vaak de Andes intrekken. Voor de wandeling moeten we weer een stuk terug met de bus die 6.45 uur vertrekt. Deze keer is de bus minder van kwaliteit en de chauffeur is nog minder genegen om mensen onderweg rustig in te laten stappen. Een klein kind word min of meer naar binnen gesleurd en zodra moeders binnen is wordt er weer direct gas gegeven. En onderweg wordt het eerder keurig ingezamelde afval gewoon naar buiten gekieperd. Opgeruimd staat netjes? Om 8 uur zijn we op de plek van bestemming en starten we met prima weer onze wandeling rondom het smaragdgroene kratermeer. Het is schitterend met prachtige vergezichten, omdat we grotendeels over de toppen van de kraterrand lopen en zowel het meer als de omliggende Andes kunnen zien. Wel heel veel steile klimmetjes en afdalingen wat deze wandeling van 5 uur toch wel erg pittig maakt. Ook de hoogte van rond de 3700 meter is hier natuurlijk debet aan maar het is een schitterende tocht. Nog oog in oog met een grote roofvogel (Harry werk aan de winkel! Is het een arend? Zie foto). Als we op de bus terug wachten (over een uur ongeveer) sluiten de wolken ons in en wordt het erg mistig. We hebben mazzel. Een bus met een Belgisch reisgezelschap, waarvan een groot gedeelte op dat moment wandelt naar ons dorp, neemt ons mee in hun luxe bus. Ze blijken samen met een Nederlands gezelschap in hetzelfde hostel te logeren als wij. We worden dus voor de deur afgezet.

Op 2e kerstdag zijn we naar de lokale kaasfabriek gewandeld. In de jaren 70 als coöperatie opgezet door een Italiaanse missionaris en met behulp van een Zwitser is het proces technisch verbeterd. Nu wordt het geheel gerund door de lokale boeren die hierdoor een veel beter inkomen hebben. De wandeling ernaar toe is ontspannen. In de zon en geleidelijk bergop via een brede zandweg. Duidelijk dat ook hier maandag wasdag is. Het landschap is gekleurd van alle kleding die te drogen hangt of ligt. Bovengekomen bij het kleine fabriekje krijgen we een rondleiding, die toch wel 5 hele minuten duurt, inclusief proeven van de Emmenthaler, die prima smaakt. We banjeren met onze wandelschoenen overal doorheen, maar een emmer met heet water wordt ingezet om de boel te ontsmetten. Duidelijk geen Zwitserse methode lijkt ons. De mist komt al weer opzetten en we kiezen de zonnige kant voor de terugtocht. We vertrekken morgen met de bus naar Latagunga, waar we verdere plannen maken voor de komende periode. Vulkanen, geneeskrachtige warmwaterbaden, swingend oud en nieuw feest, een rit bovenop een trein door de Andes en mooie natuur komen in deze plannen zeker voor.

Vanuit Chugchilan wensen wij iedereen het allerbeste voor 2012.

Frida & Bert














GROETEN BERT EN FRIDA