VUURWERK EN WATERPRET

Allereerst allemaal de beste wensen voor 2012.

Na 2e kerstdag vertrekken we vanuit Chuchilan naar Latagunga. De bus van 4.00 in de ochtend, de enige per dag, laten we mooi schieten. We gaan met de lokale melktruck om 9.00 uur over de onverharde weg naar Siglos, waar we de bus naar Latagunga kunnen pakken. Achterin de open laadbak voor 1 dollar p.p. samen met 2 oudere heren en 2 scholieren. Gelukkig blijft het droog en worden we alleen behoorlijk stoffig van de rit. In het ingeslapen Siglos moeten we 4 uur overbruggen voordat we verder kunnen. Zitten we gezellig in het mooie lokale parkje, gaat deze dicht tussen 12.00 en 13.00 uur! De man met de sleutels sluit resoluut de hekken en wij moeten opzouten. Na de lunch in het lokale restaurant keren we terug naar het park. Even later bieden 3 vrouwen in een nieuwe auto ons een lift naar Latagunga. Tegen een vergoeding van wel 6 dollar (2 dollar duurder dan de bus), waarmee zij wel ruimschoots de benzinekosten eruit hebben en ons scheelt het ruim 1,5 uur wachten. Gezellige kletsers, die mannen van allerlei nationaliteiten langs de meetlat leggen. Ze zijn erg zuinig op de nieuwe auto. De plastic hoesjes van de hoofdsteunen en richtingaanwijzer zitten er nog omheen en de vele drempels onderweg worden zeer voorzichtig genomen. Onderweg koopt moeders nog aardappelkoekjes en wij krijgen er ook een. We worden keurig in het centrum afgezet en nemen een kamer in een prima hostal. Leuke oude binnenstad, waar maar weinig toeristen komen. Onterecht naar ons idee. De volgende dag gaan we met de bus door naar Riobamba. Maar met een omweg via Guranda, langs de als zeer fraai omschreven weg vlak langs de hoogste berg van Ecuador, de Chimborazo (6.300 meter). En dat doen we op een eenvoudige manier met de lokale bussen voor 1 dollar per uur. De vulkaan krijgen we zowaar nog vrij goed te zien en we zijn enthousiast over het kleurrijke en stenige landschap. Daar willen wij wel een wandeling maken, wat we gaan organiseren in Riobamba. Halverwege de rit stap een groep indianen in. Twee kleine meisjes zijn volledig in de ban van die grote witte meneer met weinig haar op zijn hoofd, maar wel op zijn armen. Dat is wel heel bizar! De oudste durft uiteindelijk mijn arm aan te raken en dat bevalt blijkbaar zo goed, dat ze mijn arm enthousiast streelt. Haar koude handen zijn snel warm. Zusje durft nu ook en ik heb alle aandacht. Moeder laat het zo omdat ik het zichtbaar goed vind. Mijn arm omdraaien levert protesten op, want daar zit geen haar. Met enthousiasme nemen de meisjes afscheid als ze uitstappen. Een hele belevenis rijker. En ik ook. Wat opvalt is dat wij vaak de enige westerlingen zijn in de lokale bussen waar we mee reizen. Het is een goedkope, leuke en goed geoliede manier van reizen in Ecuador. Ook het spektakel van de verkopers die aan boord komen op de grotere halteplaatsen is leuk om mee te maken. Koekjes, ijs, chips, gebakken bananen, fruit, cd’s en dvd’s, patat, drankjes, etc. Soms zijn er 5 tegelijk in de bus bezig hun waren aan te prijzen en proberen wat te verkopen. Je hoeft de bus voor voldoende eten en drinken niet uit.

In het oude centrum van Riobamba hebben we in het kleine familiehotel Oasis een kamer geboekt. De kleine binnentuin is prachtige versierd met verlichte kerstmannetjes, discolichtjes en uit de luidsprekers klinkt zacht zoetsappige Amerikaanse kerstliedjes uit het jaar nul. We slapen onder Mickey Mouse en Pluto lakens. Maar de sfeer is hartelijk en de kamers prima. De parken in de stad zijn met kerstverlichting uitbundig versierd. Het veelkleurige spektakel doet zeer aan de ogen. Een meer dan mensen grote kerststal met mechanisch bewegende heiligenbeelden trekt de aandacht. Met oud en nieuw maakt men in Riobamba poppen van karton, die met nieuwjaar in de fik worden gestoken. Dat kunnen afbeeldingen van bekende personen zijn, maar ook van bijvoorbeeld de smurfen of de hulk. Veel poppen worden op de auto’s gebonden. Op dak, half uit het raam hangend of vastgebonden op de grill. En we zien ook groots opgezette taferelen, zoals van een rijschoolhouder, die pleit voor meer veiligheid in het verkeer. Veel poppen op een groot podium, dat een straat volledig blokkeert.

Maar voordat wij ons in het oudejaarsfeest mengen maken we eerst nog een 2daagse trekking in de buurt van vulkaan Chimborazo. De weersverwachtingen bij vertrek slaan helaas om naar regen en mist. Met een ervaren gids en een paardenman met zoon klimmen we de eerste dag tot 4.600 meter hoogte, waarna we in een berghut op 4200 meter hoogte slapen. Aangekomen bij de berghut blijkt er niemand te zijn en moeten we in de kou bijna 1 uur op de sleutel wachten. Wel trekken de wolken nog even weg waardoor we een prachtig uitzicht hebben op de Chimborazo en de overige vulkanen in de omgeving. Zodra de beheerder is gearriveerd met de sleutel is de open haard snel in gebruik en kunnen we ons heerlijk opwarmen. Voor een berghut hier een uitzondering, want door de sterke wind op deze hoogte hebben de meeste hutten geen open haard en moet je snel de slaapzak in om een beetje warm te blijven. Na een goede maaltijd en nog wat gezellig napraten rond de open haard is het tijd om te slapen. De volgende ochtend is het helaas flink mistig. We hebben weinig zin om onder die omstandigheden te vertrekken, maar er is uiteraard geen keuze. Het wordt 4 uur omlaag wandelen in de mist en nattigheid. Gewoon doorharken dus en geconcentreerd blijven lopen om niet uit te glijden. Onderweg komen we indianen met lama’s en schapen tegen en een enkel meertje met steenkoud water. Met de regen valt het gelukkig erg mee. Al met al toch een mooie tocht.

Terug bij ons hotel zijn we aardig aan de latten. Om 18.00 uur (middernacht Nederlandse tijd) wensen we elkaar de beste wensen voor 2012, eten een pizza en halen we het vuurwerk om middernacht niet. Dus niet mee gefeest, maar erdoorheen geslapen. Tja, 50-plussers…In Riobamba wilden we de treinreis langs de vulkanen boeken naar Alausi, waarna de trein een spectaculaire afdaling ingaat, genoemd Nariz del Diablo (neus van de duivel). Helaas wordt de spoorlijn tussen Riobamba en Alausi gerestaureerd en kun je alleen het laatste deel vanuit Alausi met de trein. Twee uurtjes heen en terug. We besluiten op 1 januari om met de bus naar Alausi te gaan en kiezen daar een leuk hostal boven het stadje uit, waar een familiefeest aan de gang is. Wij zijn de enige buitenstaanders en worden spontaan uitgenodigd bij de familie aan tafel. Heerlijk varkensvlees en bier zijn de toppers. Gezellig met een man en vrouw gekletst die 4 jaar in België hebben gewoond. Hartelijk afscheid genomen en daarna het stadje verkennen. Veel huizen worden opgeknapt; het treintoerisme levert blijkbaar aardig wat op. De volgende ochtend trekt helaas de mist binnen om daar de hele dag te blijven hangen. Wat lezen, boodschappen doen en Spaans leren waren de relaxte activiteiten.

Op de ochtend van 3 januari komt de mist al weer snel het dal in. We besluiten daardoor de treinrit over te slaan en al vroeg naar Cuenca door te reizen. Na een rit van 5 uur komen we aan bij het luxe hotel dat we al eerder hadden gereserveerd. Zag er op de website prachtig uit. Maar de kamer is ver onder de maat en die weigeren we dan ook. Daarna koffie op een terras en rugzakken af. Frida let op de spullen en ik verken de hotels in het centrum. Een leuke kamer gevonden in een leuk oud koloniaal huis centraal in de stad. Quenca heeft een oud koloniaal centrum en is verrassend schoon met goed onderhouden huizen. Die avond en ook de volgende dag slenteren we ontspannen door het centrum. Opvallend is dat wij maar 1 terras kunnen vinden in de binnenstad. Ecuadorianen houden blijkbaar niet van buiten zitten. Ook in andere steden hebben we nauwelijks een terrasje kunnen vinden.

Op 5 januari reizen we met de bus naar het lagergelegen Banos, waar thermale baden en de actieve vulkaan Tungurahua (keel van vuur) de trekpleisters zijn. In 2004 zijn de bewoners nog geëvacueerd vanwege de vulkaandreiging. Viel achteraf gelukkig mee. Nu is de vulkaan weer redelijk rustig. Je kunt hem ook beklimmen, maar dan wel met helmen op en schilden mee tegen de rondvliegende stenen. Dat doen we dus toch maar niet. Banos is een vrij toeristisch stadje, maar zeker aangenaam om te verblijven. De volgende dag maken we een korte wandeling, waar we nog enige glimpen van de vulkaan te zien kregen. Daarna in een thermaal bad vol met mineralen gezeten (schijnt heel gezond te zijn) en vervolgens een helende massage ondergaan. Wist niet dat er wat geheeld moest worden, maar het is zeer aangenaam. Frida gaat voor het volle programma met ook nog een gezichtsbehandeling met honing, klei, yoghurt en kruidenthee (rimpels weg!). Ook pedicure en manicure. Ze ziet er 1 dag lang uit als een 25 jarige en loopt nu rond met prachtig gelakte nagel aan zowel de handen als de voeten, een unicum.

Op 7 januari reizen we richting de jungle naar Tena. Volgens de Lonely Planet een plaats waar je vergeet weer weg te gaan. Nou vergeet het maar! Ronduit een teleurstellende rommelige stad, waar een leuk centrum ontbreekt. Wel de beste plek in Ecuador om wildwatervaren te doen en dat hebben we voor de volgende dag geboekt. Wel spannend, want we gaan voor niveau 3, wat schijnt te betekenen dat de kans om uit de boot te vallen zeker aanwezig is. Serieuze stroomversnellingen dus. We moeten tekenen dat we de organisatie River People vrijwaren van iedere claim mocht er iets mis gaat tijdens de tocht. Gelukkig gaan we met een zeer ervaren lokale rafter op pad. De volgende ochtend blijkt dat we met 8 personen gaan. 6 jongeren en wij vormen een internationaal bont gezelschap. Naast de lokale rafter gaat ook een jonge Australiër in een tweepersoons kajak mee. De sfeer is eerst wat bedremmeld, maar na de heldere instructies, reddingsvesten aan, helmen op en de eerste goed doorvaren stroomversnellingen wordt het ronduit gezellig. Spectaculaire capriolen, waarbij we vanaf het begin een goed team vormen en niemand nog de boot uit wordt geslingerd. Na iedere stroomversnelling volgde een high-five met de peddels. Het gaat blijkbaar te goed volgens onze reisleider en na een smoes (lekke boot) kiepert hij mij in het water, waarna hij er zelf ook aan moet geloven. Uiteraard in een ongevaarlijk deel van de rivier. De ban is gebroken. Iedereen krijgt de gelegenheid om voorop de punt te zitten bij een wilde stroomversnelling, waar je jezelf vasthoudt aan een touw. Uiteraard krijg je dan de volle laag van de golven over je heen. Ook wij hebben dat uiteraard ondergaan. Ondertussen gutst de regen naar beneden maar dat maakt niet uit, nat waren we toch al en de temperatuur is hoog genoeg. Frida gaat een tijdje mee met de kajak door de stroomversnellingen, erg gaaf. Soms moeten we de peddels inleveren en elkaar vasthoudend staande op de rand van de boot een stroomversnelling door. Wat natuurlijk niet lukte. Geen nood, je kunt op die plekken ook drijvend met de benen vooruit de hindernis nemen. Halverwege de tocht zijn we ook via een spleet tussen de rotsen een stukje het oerwoud in gelopen, waar we op moddermaskers worden getrakteerd met drie kleuren modder; we zien eruit als echte indianen en het schijnt goed voor de huid te zijn. Later wassen we ons onder een waterval weer schoon. Jullie merken dat we erg enthousiast zijn over deze tocht en de organisatie. Na de teleurstelling over Tena was dit een geweldig leuke ervaring.

De laatste dagen in Ecuador gaan we naar het noorden, weer even de bergen in. De jungle is mooi, zeker vanaf het water maar ook erg vochtig, klammig warm en veel muggen en ander stekende beestjes. De Française die mee was raften leek wel de mazelen te hebben, maar bleek lek geprikt door insecten tijdens een jungletocht. Dan trekken de bergen toch meer, zeker boven de 1500 meter heb je geen muggen. Wel een lange busreis, via Quito naar het noorden om ons doel, La Esperanza, te bereiken. De busreis wordt echter opgevrolijkt met een rugzakcontrole in de rimboe door militairen en de horrorfilm Piranas. Rondvliegende ledematen en veel bloed is blijkbaar populair in de bussen. Eerder was er al een film over een sabeltandtijger die dood en verderf zaaide. Niet onze smaak. De kijkwijzer kennen ze hier blijkbaar niet want ook kleine kinderen kunnen heerlijk meekijken. In La Esperanza boeken we een kamer in Casa Aida. Een bijzonder adres, dat is ontstaan in de hippietijd waar gasten aan kwamen waaien in het dorp voor de hallucinerende paddenstoelen die er vlak bij in de bergen groeien. Aida is een warme persoonlijkheid en een boeiende vertelster. In het begin kreeg ze donaties voor het eten en de logies. In ruim 30 jaar heeft ze een casa voor maximaal 70 gasten opgebouwd met het verdiende geld. Een flink boekwerk met de soms warrige verhalen van de gasten onderstreept het gebruik van stimulerende middelen in die begintijd. 10 januari hebben we heerlijk in de zon een mooie wandeling gemaakt in de omgeving. Morgen gaan we terug naar Quito waarna we op 13 januari naar Panama vliegen, waar we twee weken gaan rondtrekken.

Frida & Bert