GEORGIE

Op 30 juni steken we s’ middags de grens van Armenië naar Georgië over. In Georgië proberen we als eerste een wegenkaart te kopen in de stadjes waar we doorheen rijden. Maar vreemd genoeg is een kaart nergens te krijgen. Met het summiere kaartje van de LP reizen we naar Vardzia, een dorpje met een groot grotklooster. Na meerdere keren verkeerd gereden te zijn (bordjes graag!) komen we in Vardzia aan, waar we een simpele kamer in een guesthouse in de vallei nemen. Tijdens het avondeten worden we uitgenodigd aan tafel door een vriendenclub (mannen) uit de hoofdstad Tblisi. Het wordt een gezellige avond met veel toosten en drank. Volgens goed Georgisch gebruik is er een toostmeester, die het toosten in goede banen leidt en zelf de nodige initiatieven daartoe neemt. Er wordt getoost op de gastvrijheid en vriendschap, de oudste aan tafel, de vrouwen, Sandra Roelofs (de presidentsvrouw van Nederlandse komaf), de gezondheid, etc. De wijn en wodka vloeien rijkelijk en het glas moet in een keer leeg. Frida is blij dat het een mannending is en zij het glas niet hoeft leeg te drinken bij elke toost. Ik moet natuurlijk ook een toost uitbrengen en toost op de warme gastvrijheid van de Georgiërs en de goede banden met Nederland. Er wordt gezongen, gelachen en serieus gepraat (denken we). Regelmatig worden dingen voor ons vertaald in het Engels. Aardig aangeschoten nemen we afscheid van de mannen, die waarschijnlijk nog lang door tafelen. De volgende dag zijn we nog zo duf van het drankgelag dat we weinig ondernemen. We bekijken het grottenklooster, wat behoorlijk indrukwekkend is. In het centrum van de vele grotten die met lange gangen met elkaar zijn verbonden is een mooie kerk met fraaie fresco’s. Het is lange tijd verlaten geweest maar nu leven er opnieuw monniken. Na het bezoek gaan we terug naar ons guesthouse en dutten en relaxen we wat.

De volgende dag reizen we naar de badplaats Batumi aan de Zwarte Zeekust. Ruim 150 kilometer, waar we onverwacht bijna zes uur over doen. Wat begint als een redelijke hoofdweg wordt gaandeweg een hobbelige onverharde bergweg. Wel weer een rit door prachtige natuur en kleine bergdorpjes met houten huizen. Regelmatig slalommen langs de koeien, die vaak geen centimeter wijken en langs diepe kuilen in de weg. Na ruim 4 uur bereiken we weer een verharde weg en schieten we wat sneller op. Uiteindelijk komen we vroeg in de avond in het oude centrum van Batumi aan. Voor het geruzie tussen Rusland en Georgië in 2008 was Batumi de vakantieplek voor veel Russen. Nu trekt het toerisme vanuit Georgië zelf, Armenië en Turkije weer aan en zijn er veel bouwactiviteiten in de oude binnenstad. Prachtige huizen, zowel gerestaureerd als retro, wisselen af met pompeuze hoogbouw met erg uitbundige architectuur. Kosten noch moeite worden bespaard lijkt het, ook voor de bestrating en verlichting. We vinden het resultaat fraai, zeker omdat er ook art nouveau en art deco huizen aanwezig zijn. Onze favoriete bouwstijlen. In de avond tovert de veelkleurige verlichting de binnenstad tot een mierzoet geheel. Over de top, maar het levert sfeervolle plaatjes op. We genieten volop van deze mondaine badplaats, waar het nog opvallend rustig is. Op 4 juli vertrekken we naar het Borjomi NP waar we willen wandelen. We reizen over de hoofdweg van het land, wat een belevenis in negatieve zin is. De weg is goed maar we moeten constant alert zijn op de gevaarlijke capriolen van mede weggebruikers. Mercedes, BMW en Lexus rijders spannen daarbij de kroon. Inhalen in onoverzichtelijke bochten, met lichtsignalen aangeven dat je richting berm moet vluchten, van een tweebaansweg een vierbaansweg maken, op hoge snelheid vlak voor je invoegen. De bijna ongelukken zijn schering en inslag. En af en toe staat er ook nog een koe midden op de weg rustig om zich heen te kijken. Gelukkig komen we zonder kleerscheuren aan in Atskuri, een dorpje in de buurt van Borjomi. We boeken een kamer in een leuk guesthouse. Onze hartelijke gastvrouw verwent ons met allerlei lekkers en we komen helemaal bij van de vermoeienissen van de rit. We bezoeken het infocentrum van het Borjomi NP en krijgen een permit voor twee wandelingen. Het is een door de UNESCO erkend PAN park, wat wil zeggen dat het een Europese wildernis is met nauwelijks menselijk ingrijpen. Er leven veel bruine beren, die we echter niet verwachten tegen te komen. Het is een groot park en ze zullen wel diep in het park leven. Het weer is die avond onbestendig met flinke regenbuien. De volgende dag is het gelukkig veel zonniger en we wandelen diep het woud in en over de bergkammen omhoog. Een mooie wandeling waar we op twee andere wandelaars na verder niemand tegenkomen. Het is wel jammer dat er nauwelijks doorkijkjes zijn en het erg bossig blijft. De kaart suggereerde anders.

We besluiten daardoor om de volgende dag de tweede wandeling in een dal over te slaan en Bakurthiani, een wintersportplaatsje dichtbij te bezoeken. Hopelijk met meer uitzichten en bergweiden. We nemen hartelijk afscheid waarbij onze gastvrouw Frida enkele keren knuffelt en we wijn en perziken meekrijgen voor onderweg. Onderweg bezoeken we een mooi in de bossen gelegen klooster waar monniken verblijven en we drinken het geneeskrachtige Borjomi water bij de bron in de stad. Bijna niet te drinken en daardoor vast heel gezond. Er omheen hebben ze een soort Efteling gebouwd waardoor we het verder snel hebben gezien. In Bakurthiani is het lastig om een leuk verblijf te vinden. Veel hotels zijn gesloten en bij degenen die open zijn is men druk bezig met het winterklaar maken ervan. Het is in het stadje redelijk druk maar het lijkt voornamelijk met de bewoners die wat verveeld rondhangen. De mensen zijn nauwelijks geïnteresseerd als we vragen of er een overnachtingsplek is. Eentje zucht zelfs nadrukkelijk omdat hij gestoord wordt tijdens een verfklus. Zo voelen we ons van harte welkom natuurlijk! Graag of helemaal niet en we besluiten het in een rustiger dorpje verder de bergen in te proberen. Een fraaie omgeving met inderdaad meer open stukken natuur. Volgens de LP zijn er twee overnachtingsplekken in het dorp, 1 is onvindbaar en de ander wordt momenteel niet verhuurd. Wel erg jammer, want het is een leuk authentiek dorpje met veel oude houten huizen met veranda’s. We keren uiteindelijk naar Borjomi terug en zoeken daar een slaapplek. De rit door de bergen was fraai, maar het is verder een teleurstellende dag geworden. We vinden een leuke B&B in Borjomi waar we wel hartelijk welkom zijn. Bij het rondlopen in de stad worden we die avond regelmatig wantrouwend aangestaard. Wie zijn jullie en wat doen jullie hier? Zo voelt het tenminste voor ons beiden. Opvallend gedrag wat wij nog niet eerder hebben ervaren. Kan zijn dat we voor Russen worden aangezien (gebeurt vaker!) door vluchtelingen uit Abchazië, die hier wonen. Zij zijn door de Abchaziërs met ondersteuning van die Russen uit de afvallige deelrepubliek in het noordwesten verjaagd en velen wonen in Borjomi en omgeving.

De volgende dag vertrekken we naar Sighnaghie. We komen ‘s middags na een lange reisdag door glooiende heuvels aan in het zuid oosten van Georgië, midden in het wijngebied. Altijd goed natuurlijk! Het kost onderweg wel meer dan 1 uur om de doorgaande weg in de hoofdstad Tblisi te vinden. Is het nu zo moeilijk om borden te plaatsen naar de volgende steden op de route? Ja dus. Een fenomeen wat we vaak meemaken in de landen waar we reizen. Een standbeeld voor de ANWB met hun heldere verkeersborden! Het komt zelfs zover dat we in Tblisi een taxichauffeur inhuren om ons in het doolhof van wijken naar de juiste doorgaande weg te begeleiden. Daarna reizen we vervolgens zonder moeite naar onze bestemming. Het vestingstadje Sighnaghi hoog op een heuvel is op veel plekken prachtig gerestaureerd. Het heeft een Italiaanse sfeer met zijn rode daken, mooie doorkijkjes en leuke pleinen. Een bijzonder stukje Georgië, waar we heerlijk rondslenteren en gezellig aan de lokale wijn gaan. En die is stevig en erg lekker. We gaan de volgende dag op onderzoek uit via een heuse proeverij. We proeven samen met twee Engelse toeristen bij Pheasant’ Tears verschillende wijnen en krijgen de nodige uitleg. Georgië claimt dat zij de oudste wijnmakers ter wereld zijn en tenminste 6000 jaar geleden al wijn produceerden. Deze wijnboer maakt de wijn volgens de traditionele methode. Hierbij laten ze de volledige geperste druif met schil, pitten en steeltje in hele grote kruiken van klei (een qvevri genoemd) fermenteren en rijpen. Zo worden alle natuurlijke stoffen bewaard wat een hele gezonde wijn oplevert (zegt men) met veel vitaminen en antioxidanten. De kruiken worden in de grond ingegraven waardoor de temperatuur constant blijft. Het geeft volle en complexe wijnen proeven we. Ook bijzonder is dat er bij deze wijnboer nooit druivensoorten met elkaar worden gemixt. Zij willen van elke druivensoort de eigen smaak naar boven halen. Deze methode van wijn maken is lange tijd niet meer gebruikt tijdens de Russische periode. Toen was men gedwongen gericht op grote hoeveelheden goedkope bulkwijnen voor de Russische markt. Sinds kort is het traditionele wijn maken terug van weggeweest en worden er internationale prijzen mee gewonnen. Een leuke ontwikkeling. We krijgen hun visitekaartje mee voor onze wijnhandel in Deventer. Zou leuk zijn als er op de proeverij in Deventer Georgische wijnen opduiken. Wij zijn erg enthousiast over de geproefde wijnen en gaan in Nederland op speurtocht om ze te vinden.

De volgende dag gaan weer terug naar Yerevan in Armenië. We nemen met forse regenbuien onderweg afscheid van Georgië en onderweg bezoeken we het Sanahin klooster in noord Armenië. Het is een donker en wat vervallen kloostercomplex waardoor het een spookachtige sfeer heeft, helemaal als het ook nog gaat onweren. Wel mooi en bijzonder. Na een lange reisdag komen we laat in de middag aan in Yerevan en boeken een comfortabel hotel in het centrum. We maken eerst wel weer een bijzondere verkeerssituatie mee. Wegwerkers zijn op een drukke kruising asfalt weg aan het frezen zonder afzettingen en zonder opvallende kleding aan. Auto’s rijden er dwars doorheen en zelfs onder de transportband van de freesmachine door waarmee het asfalt in een truck wordt geladen. En men gaat tegen de stroom inrijden en elkaar snijden om links en rechts de wegwerkers en hun machines te kunnen passeren. We zijn helemaal verbluft als bij de verkeersovertreders relaxt een politieauto meedoet. Maar misschien kijken wij teveel met Nederlandse ogen en is dit hier normaal gedrag. We eten die avond weer heerlijk in het Italiaanse restaurant van een jonge Libanees. Hij herkent ons van ons bezoek een maand terug en we kletsen gezellig bij. Daarna gaan we uiteraard weer aan de waterpijp op ons favoriete terras. De volgende dag is onze laatste dag in Armenië en we maken er een relaxte dag van. Met weemoed leveren we onze Lada Niva in en slenteren van terras naar restaurant en weer terug naar het terras. We lezen ons verder in over de reismogelijkheden in Kazachstan. Vannacht vliegen we naar Aktau, een plaats in het westen van Kazachstan aan de Kaspische zee. Het is een korte rechtstreekse vlucht die echter wel om 2.40 uur in de nacht vertrekt. Ach, ieder voordeel heeft zijn nadeel en we slapen wel weer bij.

Frida & Bert